* Esther Jansma (nee)

Van Jan Hanlo t/m Roberto Juarroz
Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

* Esther Jansma (nee)

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:17

Poezie-Leestafel heeft toestemming van Esther Jansma tot 1 januari 2011 voor de gedichten die er staan, er mogen geen nieuwe gedichten bij geplaatst worden.



Enkele van haar gedichten zijn hier op de site te vinden

http://www.poezie-leestafel.info/esther-jansma

Dettie
Laatst gewijzigd door Dettie op Ma Feb 08, 2010 20:48, 5 keer totaal gewijzigd.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:18

Geplaatst: 28 sep 2005 03:14 pm

De val

We kruisten de Styx.
De veerman lag dronken in zijn schip.
Ik hield het roer en we zonken als stenen.

Water bestaat als de aarde
in lagen, transparante linten, glanzende strata
van steeds kleiner leven, minder warmte.

In je haren bloeiden luchtbellen,
de stroom trok je hoofd naar achter
en streelde je hals.

Stenen wuifden met armen van algen en varens,
zongen zachtjes gorgelend "vrede".
Ze sneden je kleren los.

Vissen likten het bloed van je benen.
Ik hield je hand vast. Ik wilde je troosten
maar we vielen te snel en er zijn geen woorden

die zonder lucht bestaan, mijn liefde
bleef boven, blauwe ballonnen, bakens voor even,
de plaats markerend van het ongeluk

voordat ze verder dreven. Je mond ging open.
Je gezicht werd rood, je handen zochten
evenwicht, zochten mijn armen.

Je probeerde in me omhoog te klimmen.
Je was een glasblazer met een wolk van diamanten
aan zijn mond. Ik hield je vast als een katje.

Ik aaide je vingers.
Je liet niet los.
Je slipe en ik aaide je vingers, liet los.

Esther Jansma: Hier is de tijd. De arbeiderspers, Amsterdam 1998.

Wouter zal dit vast en zeker wel in huis hebben, dus Wouter zet je maar vast voor het toetsenbord!

Groet,
Irene

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:19

Geplaatst: 03 jan 2006 10:14 pm

Dit is een heel moeilijk gedicht, ik las het al vaak, en kon er niet goed weg mee.
In "Poëziekrant" jaargang 25 nr.2 lees ik nu in een interview van Remco Ekkers waarin hij stelt: "Je legt zelf uit in je eigen analyse dat het ruimer gelezen kan worden: "spreekt de "ik" zichzelf aan in het gedicht, verhaalt ze hoe ze zichzelf niet kon troosten, zichzelf, degene die liefhad, steeds geschondener zag worden, om haar uiteindelijk los te moeten laten."

- Vreemd genoeg staat erbij dat het over het gedicht 'archeologie' gaat, wat ook geciteerd staat en wat daarmee volgens mij niets te zien heeft (foutje dus).
- ik leer hieruit dat de "jij" in het gedicht gelijk is aan "ik", waardoor je het gedicht heel anders gaat lezen en het ook wat begrijpelijker wordt, want ik vroeg me steeds af over wie of wat het ging.

Het gedicht "archeologie" plaats ik nog wel.

Groetjes. Tiba.

P.S. Weet jij meer over dit gedicht, Irene?

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:19

Geplaatst: 04 jan 2006 05:19 pm

Ik vind de gedichten van Ester Jansma moeilijk te doorgronden. Onlangs kocht ik op het boekenfestijn in Eindhoven voor € 1,50 de bundel Dakruiters. Deze gedichten wil ik eerst even grondig doorworstelen voor ik met het bovenstaande begin.
Het geplaatste gedicht had ik indertijd vlug overgetypt uit een verzamelbundel van de bibliotheek, omdat Esther Jansma nog niet op het forum stond en sommigen er nieuwsgierig naar waren.
Kom er bij gelegenheid zeker op terug.

groetjes, irene

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:20

Geplaatst: 07 jan 2006 12:21 am

Archeologie

Als we ons dan toch moeten kleden,
tegen kou bijvoorbeeld, of in naam van iets,
in resten van dit of dat verleden,
verhalen en geheugensteuntjes die niets

vertellen dan dat we er al waren
in de tijd die bestond voor dit heden -
als wij onszelf alleen in het nu kunnen bewaren
door onszelf voortdurend uit te vinden in het nu

dan liefst eenvoudig, aan de hand van kleding.
Je zit aan tafel. Opeens zie je hoe iemand
ijs overstak, hoe hem de kou beving

of een ander einde en je zegt: kijk,
hier heb je zijn schoenen, leren mantel, wanten.
'Waar is de tijd? Hier is de tijd.'

Esther Jansma
uit: Hier is de tijd,
De arbeiderspers 1998

Tiba.

Esther Jansma is archeologe van opleiding. Houdt zich beroepshalve bezig met dendrochronologie: datering van (resten) hout.

"Hier is de tijd" is een versregel van Herman de Coninck.
Anekdote daarover: Toen Esther Jansma aan De Coninck de toestemming vroeg om die versregel te gebruiken was Benno Barnard erbij. Die zei tegen De Coninck: "ja maar jij hebt die regel van mij. Die regel zwerft kennelijk rond en is van iedereen".
Hij zou oorspronkelijk van Kouwenaar zijn.
Dit heb ik allemaal gevonden in het uitstekend interview van Remco Ekkers met Jansma in: Poëziekrant, jaargang 25 nr. 2, maart-april 2001.

---

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:21

Geplaatst: 07 jan 2006 10:05 pm

Nu ik er toch ben nog een gedicht waar veel tijd in kruipt wil je het doorgronden. Ik vind het een goede illustratie van hoe het eenvoudige van de aardappel tot het ingewikkelde van "het donker van de kast die mijn hoofd is" kan evolueren.
Prachtig, toch.....

Aardappelkunde

Het was laat en het ging over de waarheid.
Essenties vind je in het kleinste meest gewone
zei iemand, zelfs een aardappel heeft zwaartekracht

het grootste wat ik deed in mijn leven tot dusver
was niet schreeuwen maar dag zwaaien, dagdag naar alles
wat verdween en begon, doden, kinderen, alles

verandert nu eenmaal, de thermodynamica stelt
dat chaos de regel is, alles beweegt
voortdurend van gaaf naar voor altijd kapot

hieruit leidt men het bestaan van de tijd af, vandaar
ook dat wuiven van mij, van ons – correctie
tot dusver is onzin, het verleden bestaat niet

vroeger is een gedachte, een maaksel, een aanschaf
dus ik heb niets moedigs gedaan, ik heb alleen
zojuist in het donker van de kast die mijn hoofd is

getast naar het vermeende eeuwige vanzelf
van vandaag gekochte knollen en daar dacht ik iets bij
wat ik nooit eerder bij precies datzelfde dacht.

Esther Jansma
Uit: Alles is nieuw,
Uitgeverij de Arbeiderspers 2005

André

Ik heb dit gedicht uit het item 'het hoe en wat van poëzie' ook hier even geplaatst, André.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:21

Geplaatst: 08 jan 2006 08:02 pm

Alles is nieuw


Wat zou gebeuren was er altijd al, volmaakt
gespeld door een beker die stuk viel
scherven waarin afdrukken van duimen
het rilschrift van naalddunne takjes staan.

Het is geen verhaal dat wij maakten maar iets
wat er was en er is in de sporen van greppels
en staanders en lang gedoofd houtvuur.
Het hoefde alleen maar gevonden te worden.

Iemand moest ernaar kijken en zeggen: wat is het
dit is het, en daar was het, een huis met een haard-
plaats, mensen die daar zoals altijd en altijd
voor het eerst in het nu zichzelf zijn en zitten

met warme handen die een beker vasthouden
bij het vuur en ze praten en de tiktak van regen
is een cirkel geluid en het deert niet, de nacht
de onzichtbare wolken, de stilte van alles

wat buiten in slaap is of wacht op de dag
zijn het dak en de wanden om het dak en de muren
van het huis dat al oud is maar nieuw
want opnieuw in dit heden gevonden.


Esther Jansma
Uit: Alles is nieuw, gedichten
Amsterdam, De Arbeiderspers, 2005

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:22

Geplaatst: 08 jan 2006 08:20 pm

Esther Jansma (1958) wist al jong dat ze later archeologe wilde worden ('Ik vond archeologie zo'n mooi woord en piramiden fascinerend') en schrijfster ('die mensen kunnen alles waarmaken'). Na een niet afgeronde studie filosofie werd ze inderdaad archeologe.
Ze ontwikkelde na haar opleiding een methode om de ouderdom van houten voorwerpen vast te stellen door middel van onderzoek van jaarringen. In 1997 promoveerde ze cum laude op een proefschrift over dit onderzoek. Voor dit proefschrift ontving ze tevens de W.A. van Es-prijs voor Archeologie. Jansma brengt de door haar ontwikkelde methode in praktijk als wetenschappelijk hoofd van het Nederlands Centrum voor Dendrochronologie.
Het taal maken van beelden wat ze als dichteres doet, noemt ze ook een vorm van archeologie. Naar beelden en taal is het tenslotte graven in je hoofd.

Bron: http://www.biblioweb.nl/auteurs/jansma.htm

---
Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:23

Geplaatst: 09 jan 2006 08:04 pm

Aardappelkunde

Ze zegt in feite dat vroeger niet bestaat/niet belangrijk is, maar dat de essentie het nu, het heden is. Alles verandert continu. Elk ding/gebeurtenis moet bekeken worden alsof je het voor het eerst ziet/ondergaat. Alles is te vanzelfsprekend, alles wordt té onbewust ondergaan.

Vandaar dat ze zegt het vermeende eeuwige vanzelf
van vandaag gekochte knollen en daar dacht ik iets bij
wat ik nooit eerder bij precies datzelfde dacht.


Tenminste dat denk ik dat ze wil zeggen.. of ben ik té filosofisch bezig?

-----

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:24

Geplaatst: 13 jan 2006 05:16 pm

Hallo Irene,

Als ik het goed gelezen hebben, gaat De val over de overgang van de onze wereld naar de onderwereld.

Erg mooi dit gedicht, spreekt me heel erg aan.

groeten,
Roel

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:25

Geplaatst: 14 jan 2006 01:13 pm

Omdat de Styx genoemd wordt Roel?

Ik zie het als iemand die verdrinkt na een ongeluk? en iemand meetrekt.

mijn liefde
bleef boven, blauwe ballonnen, bakens voor even,
de plaats markerend van het ongeluk

De 'waterbeelden' vind ik prachtig weergegeven.

In je haren bloeiden luchtbellen,

Stenen wuifden met armen van algen en varens,

Je was een glasblazer met een wolk van diamanten

Maar zij verdrinkt niet

ik aaide je vingers, liet los


Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:26

eplaatst: 28 feb 2006 10:10 pm

Over het gedicht "Archeologie" dat hierboven reeds vermeld staat, vraagt Janine, die het thema "tijd" behandelt voor haar opleiding het volgende:

Het is best een lastig gedicht. Ik probeer het:
Kleden tegen kou of in naam van iets ??
Kleden in resten van het verleden, je verhullen door het verleden/verhaaltjes en geheugensteuntjes. Die vertellen dat je al in het verleden bent.
We kunnen alleen in het nu zijn door onszelf in het 'nu' uit te vinden?
En het makkelijkste is dan aan de hand van kleding, want dat vertelt iets over de tijd.
Iemand krijgt het koud, daar is zijn kleding (schoenen, mantel, wanten)
Waar is de tijd? Hier is de tijd - dat is zijn kleding.

De tijd wordt vergeleken met kleding. Die kleding is resten van het verleden, verhalen en geheugensteuntjes.

Ik hoop dat jullie kunnen helpen, want ik kom er toch niet zo één twee drie uit.

Groetjes,
janine



Ik kopieer het gedicht met wat ik er al had bijgeplaatst:

Archeologie

Als we ons dan toch moeten kleden,
tegen kou bijvoorbeeld, of in naam van iets,
in resten van dit of dat verleden,
verhalen en geheugensteuntjes die niets

vertellen dan dat we er al waren
in de tijd die bestond voor dit heden -
als wij onszelf alleen in het nu kunnen bewaren
door onszelf voortdurend uit te vinden in het nu

dan liefst eenvoudig, aan de hand van kleding.
Je zit aan tafel. Opeens zie je hoe iemand
ijs overstak, hoe hem de kou beving

of een ander einde en je zegt: kijk,
hier heb je zijn schoenen, leren mantel, wanten.
'Waar is de tijd? Hier is de tijd.'

Esther Jansma
uit: Hier is de tijd, De arbeiderspers 1998

Tiba.


Esther Jansma is archeologe van opleiding. Houdt zich beroepshalve bezig met dendrochronologie: datering van (resten) hout.

"Hier is de tijd" is een versregel van Herman de Coninck.
Anekdote daarover: Toen Esther Jansma aan De Coninck de toestemming vroeg om die versregel te gebruiken was Benno Barnard erbij. Die zei tegen De Coninck: "ja maar jij hebt die regel van mij. Die regel zwerft kennelijk rond en is van iedereen".
Hij zou oorspronkelijk van Kouwenaar zijn.
Dit heb ik allemaal gevonden in het uitstekend interview van Remco Ekkers met Jansma in: Poëziekrant, jaargang 25 nr. 2, maart-april 2001.


Ik broed nog even op het gedicht, Janine, en op je vragen.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:28

Geplaatst: 01 mrt 2006 11:01 am

Ik vind het ook een moeilijk gedicht Janine

Archeologie

Als we ons dan toch moeten kleden,
tegen kou bijvoorbeeld, of in naam van iets,
in resten van dit of dat verleden,
verhalen en geheugensteuntjes die niets

vertellen dan dat we er al waren
in de tijd die bestond voor dit heden -

Ik denk dat de titel erg belangrijk is.
Ze zegt dat de resten die ze vindt eigenlijk alleen maar
zeggen dat de mens er al was voordat zij bestond,
er al was voor het heden, dit moment, nu..

als wij onszelf alleen in het nu kunnen bewaren
door onszelf voortduren uit te vinden in het nu

dan liefst eenvoudig, aan de hand van kleding.


Ze zegt in feite dat de archeologie zichzelf steeds uitvindt.
Dat steeds hetzelfde terugkomt, dat ze steeds opnieuw mensenresten ontdekken en daarmee steeds opnieuw uitvinden dat de mens er al was.
Ook als je nu bewaard wordt zal later iemand de resten vinden en
dan aan de hand van de kleding kunnen ze zien in welke tijd je leefde.
Ze vraagt in feite trek kleding aan die een archeoloog kan herkennen als typisch kleding uit begin 2000. Maak het de archeoloog makkelijk.

Je zit aan tafel. Opeens zie je hoe iemand
ijs overstak, hoe hem de kou beving

of een ander einde en je zegt: kijk,
hier heb je zijn schoenen, leren mantel, wanten.
'Waar is de tijd? Hier is de tijd.'


Misschien bedoelt ze hiermee (weet het niet zeker)
Dat ze bezig is met een archeologische vondst en ziet (aan de hand van de resten?) hoe iemand bevroor, ze kijkt naar het verleden, is in het verleden.

Of je maakt een ander eind, in het nu, en zegt, kijk hier heb je zijn spullen. Dan is ze in het heden al kijkend naar de spullen.
Hier heb de tijd.

Dettie
die hoopt dat deze uitleg goed is, ik kan er niets anders van maken.
Wil iemand nog meedenken?

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:30

Geplaatst: 01 mrt 2006 06:41 pm

Ik denk dat het gedicht gaat over terugkeren naar het verleden:
je kan dat met verhalen: verhalen en geheugensteuntjes
waar je eigenlijk niet veel aan hebt, want ze vertellen niet veel:
die niets vertellen dan dat we er al waren.

In de eerste strofe vertrekt ze van het heel concreet gegeven dat het koud is en dat je je daartegen moet kleden

en dat concreet gegeven trekt ze dan verder door in de derde strofe:
je kunt beter op een eenvoudige manier iets weten over het verleden:
"dan liefst eenvoudig, aan de hand van kleding"
Die concrete dingen vertellen haar meer dan verhalen.

Ook het idee van "kou" trekt ze verder door. Ze zit aan tafel en denkt opeens aan de tijd dat iemand ijs overstak. Kou wordt nu ijs.
Ik denk niet dat ze bezig is met een of ander archeologisch voorwerp, maar dat het gewoon overpeinzingen zijn, gefilosofeer over nu en vroeger
"kijk hier heb je zijn schoenen, leren mantel, wanten"
Misschien haar kleding die ze beschrijft? Daarbij terugdenkend aan de kledij van iemand van vroeger. Later zouden ze meer over haar kunnen te weten komen, als die bewaard bleven?
Ik denk dat het betekent: hier op dit moment wordt geschiedenis gemaakt door deze kleren van mij tegen de kou.
Vandaar :
'Waar is de tijd? Hier is de tijd'

De aanhalingstekens omdat ze deze versregel haalde bij Herman de Coninck, zoals ik dit hierboven al vermeldde.

Opvallend is ook dat ze begint met rijmende versregel (v.1-7)
en daarop het rijm verlaat en het vrije vers hanteert.
Met daarbij een schitterende vondst: "hoe hem de kou beving"
als je beving anders leest wordt het béving, wat dan zou rijmen op kleding.
Maar dit rijm heeft ze verborgen, het viel me ook onmiddellijk op...
béving past wonderwel wij de idee van kou en ijs. Dit kan geen toeval zijn.

Zo, ik hoop dat je hier wat aan hebt. Niet alles van het gedicht is me duidelijk, maar ik denk dat dit wel de algemene strekking is.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:30

Geplaatst: 01 mrt 2006 07:56 pm

Bedankt voor jullie hulp. Zo zie dat je een gedicht toch heel anders kunt interpreteren! Ik denk alleen nog wat na over die derde strofe, want die is nog erg lastig. Ze begint ook zo plotseling over het ijs dat iemand overstak en zo, voor mij komt het een beetje zomaar uit de lucht vallen. Al sluit het natuurlijk wel aan bij strofe 1 dat je je tegen de kou moet kleden. Dus wat dat betreft valt het ook wel mee.
Het gedicht is nog wel zeker weten een sonnet? Het rijmschema was me inderdaad ook al opgevallen dat daar niets van klopte (volgens de traditionele sonnetten). Maar dat doet toch niets af aan het feit dat het een sonnet is en blijft? (hoop ik :P )

In ieder geval bedankt voor zover en als ik helemaal vast loop laat ik het nog wel even weten.

groetjes,
Janine

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:31

Geplaatst: 01 mrt 2006 09:48 pm

Maar dat doet toch niets af aan het feit dat het een sonnet is en blijft? (hoop ik )


Eigenlijk weet ik dat niet zo of dit een echt sonnet is, ben de regeltjes zowat vergeten.
Dettie, vergis ik me, had jij die hier niet al ergens geplaatst of was het nog op Leeskring?

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:32

Geplaatst: 02 mrt 2006 07:06 am

Een sonnet is een gedicht van veertien regels.
Het bestaat vaak uit twee strofen van vier regels (kwatrijn) en twee strofen van drie regels (terzine).
De twee kwatrijnen vormen samen het octaaf en de twee terzinen heten samen het sextet.
Tussen het octaaf en het sextet is er dikwijls een wending (volta, chute) in het gedicht

'Klinkdicht' is een Nederlands synoniem voor 'sonnet' (sonare (Lat.) = klinken). Bij een sonnet zijn muzikaliteit, toon en ritme wezenlijke elementen. Sonnetten willen gehoord worden. Rijm en metrum spelen bij veel sonnetten dan ook een belangrijke rol.
Een veel voorkomend rijmschema is dat van het Italiaanse sonnet: abba abba cdc dcd (of cde cde). Sonnetten met een metrum hebben vaak regels met een vijfvoetige jambe (kort - lang), zoals 'Ik ging naar Bommel om de brug te zien.'
Op het rijmschema en alle andere kenmerken van het sonnet zijn vele variaties mogelijk.
Een bekende variant is bijvoorbeeld het Shakespeare-sonnet, met het rijmschema abab cdcd efef gg en dus drie kwatrijnen

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:33

Geplaatst: 02 mrt 2006 07:14 am

Het sonnet van Jansma heeft dus wel het octaaf en sextet

rijmschema abab cdcd efe ghg

Alleen de wending vind ik niet echt tussen octaaf en sextet zitten.

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:33

Geplaatst: 02 mrt 2006 07:48 am

Het rijmschema loopt in de tweede strofe toch anders? Ik dacht cacd (heden - kleden - verleden)
De wending kan ik ook niet echt vinden, misschien het metrum (maar dat zou ik eens goed moeten bekijken en dat heb ik nog niet gedaan).

Janine

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:34

Geplaatst: 02 mrt 2006 08:34 am

Ja je hebt gelijk! Het was nog te vroeg vanmorgen, nog niet goed wakker. :oops:

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:35

Geplaatst: 02 mrt 2006 08:49 am

Haha, dat heb je zo 's ochtends vroeg he :wink: ink Ik heb ook door waarom ze dat heeft gedaan:
Ze verbindt hiermee die regel (‘in de tijd die bestond voor dit heden’) met de eerste strofe. Daar zegt ze dat we ons moeten kleden tegen de kou, maar doordat het getrokken wordt naar het verleden (door de rijm in de tweede strofe) moet je je ook kleden voor het verleden. Dan kun je zien waar iemand vandaan komt en uit welke tijd.

Janine

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:35

Geplaatst: 02 mrt 2006 12:53 pm

Tussen het octaaf en het sextet is er dikwijls een wending (volta, chute) in het gedicht



Dan in de derde strofe?
Kan de volta zijn: "Opeens zie je hoe iemand ijs overstak"
Zittend aan tafel neemt ze (nav. die kleren en de kou) ineens een duik in het verleden en ziet "opeens" duidelijk voor zich hoe dat in het verleden kan geweest zijn: iemand steekt ijs over, je neemt de "sprong" naar een andere tijd...

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:36

Geplaatst: 02 mrt 2006 02:58 pm

Oja inderdaad! Dat is dom zeg dat ik dat niet zo had gezien :? Ik heb het gedicht wel klaar nu :) En de rest van m'n gedichtenbundel trouwens ook! Echt super bedankt voor alle hulp en zo!

Groetjes Janine

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:36

Geplaatst: 02 mrt 2006 05:00 pm

Laat je nog horen hoe het verder gegaan is allemaal?
Ben ik wel héél benieuwd naar.

Groetjes
Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Do Feb 12, 2009 07:37

Geplaatst: 02 mrt 2006 05:35 pm

Janine schrijft:
Ik heb het gedicht wel klaar nu En de rest van m'n gedichtenbundel trouwens ook! Echt super bedankt voor alle hulp en zo!



Graag gedaan Janine. Was wel even broeden, pff, moeilijk gedicht hoor!
Ben ook benieuwd hoe het er verder mee gaat.
Wat ik me nog afvraag: t w i n t i g gedichten verklaren... is wel een hele hoop. Dat heb ik nog nooit gehoord. Hoe komt het dat je er zoveel moet?

Groetjes. Tiba.


Terug naar “Gedichten H-I-J”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten