Poëzie als therapie

Van alles en nog wat over poëzie dat niet onder nieuws valt.
Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Poëzie als therapie

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:46

Geplaatst: 10 dec 2004 06:19 pm

Toevallig verneem ik vanuit twee totaal verschillende hoeken dat poëzie als hulpmiddel wordt gebruikt in de psychotherapie.
Wat vinden jullie daarvan? Al van gehoord? Of misschien heeft iemand er ervaring mee?
Wat is de mening van de poëzie-liefhebber en van de niet-poëzie-liefhebber (in de hoop dat deze laatste ook naar dit forum kijkt)?

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:47

Geplaatst: 11 dec 2004 11:04 pm

Ik ken wel het fenomeen van schrijven als therapie. Gerard Reve is daar ooit mee begonnen en heeft een schitterend oeuvre opgebouwd. Bedoel je te zeggen dat er poëzie wordt gebruikt ten behoeve van de therapie of dat je zelf poëzie gaat schrijven. Schrijven helpt, proza danwel poëzie, in vele gevallen. Het is het typische gezegde van 'van je af schrijven'. Dat werkt opluchtend, verhelderend en sommige mensen zien zelfs hun problemen aan de horizon verdwijnen. En is Achterberg niet een voorbeeld in dezen? Maar ook Baudelaire, Nietzsche, Gogol, Tolstoi, Rilke, Biesheuvel om lukraak en totaal oneerbiedig zomaar wat te noemen?

Wouter

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:47

Geplaatst: 11 dec 2004 11:13 pm

Schrijven als therapie dat ken ik wel maar daarop doelde ik niet.

Toevallig hoorde ik van iemand, die opgenomen is in een instelling dat ze als onderdeel van de therapie nu werken vertrekkend van poëzie.
Ieder persoon zoekt een of meer gedichten die hem aanspreken en vanuit een gedicht werkt men (in groep) op de thematiek verder. Het fijne weet ik er ook niet van, maar het frappeerde me wel.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:48

Geplaatst: 13 jun 2005 08:47 pm

Tja, van psychotherapie heb ik weinig kaas gegeten, en dat is maar goed ook.
Wel kunnen in tijden van (emotionele) crisis gedichten helpen om je gevoel "onder woorden te brengen". Daarom staat er hieronder wat er staat en dat is niet voor meer dan een uitleg vatbaar denk ik.

Andre
_________________
een gedicht is het voertuig van mijn gevoel

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:48

Geplaatst: 14 jun 2005 08:46 am

Ik denk dat bepaalde gedichten je op een bepaald moment wel extra aanspreken. Bij rouw zal een rouwgedicht je extra veel doen of bij superverliefd zijn spreken de liefdesgedichten je meer aan.

Het is denk ik net in welke stemming je bent. Als mensen zich moeilijk uiten zou via gedichten werken kunnen helpen om zich wél te uiten. En ze praten dan over gedichten, niet over zichzelf, denken ze. Die gedichten kunnen dan een mooie brug zijn om wat meer te gaan vertellen.
Ik denk dit, of het in de praktijk echt zo werkt weet ik ook niet.

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:49

Geplaatst: 12 feb 2006 01:53 am

Hmm, men dient hier te zeggen dat poëzie niet op iedereen effect heeft.

Wel is bv. de poëzie van Philip Larkin gebruikt ten behoeve van de hedendaagse psychoanalyse. Maar niet als therapie.

Ik vind persoonlijk ook dat poëzie omwille van het bovengenoemde geen helende kan hebben bij sommigen, daar komt dan nog bij dat veel dichters de realiteit liegen. Soms (vaak) geloof ik deze dichters niet. En ik denk dat ze zichzelf ook niet geloofden. En dat is een zeer beknepen gevoel dat daar uit voort stroomt.

Gast

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:50

Geplaatst: 12 feb 2006 07:46 am

Nee dat ben ik niet met je eens. Er zijn misschien dichters die schrijven om het mooischrijven maar ik denk dat de meeste dichters zich wel degelijk betrokken voelen bij hun gedichten.

daar komt dan nog bij dat veel dichters de realiteit liegen. Soms (vaak) geloof ik deze dichters niet. En ik denk dat ze zichzelf ook niet geloofden. En dat is een zeer beknepen gevoel dat daar uit voort stroomt.


De realiteit liegen zeg je, kan je voorbeelden geven waar volgens jou dichters de realiteit liegen? Misschien is het wel hun realiteit maar niet jouw realiteit. En er zijn dichters die juist dingen omdraaien om mensen aan het denken te zetten.

Ik ben benieuwd naar je voorbeelden, kan een goede discussie opleveren.

Groet
Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:50

Geplaatst: 19 okt 2006 09:20 am

In de NRC stond dit artikel:
Het gaat niet over het gebruik van gedichten als therapie maar wel over het schrijven van gedichten als therapie.

Dichten is geen goede therapie

Bij depressie of het verwerken van een trauma kan schrijven therapeutisch werken. Dichten helpt niet zo goed als het vertellen van een verhaal.

De Amerikaanse psychologen James Kaufman en Janel Sexton hebben voor het eerst uitgebreid literatuuronderzoek gedaan naar deze paradox. Eén van de redenen, schrijven ze in het nieuwste nummer van Review of General Psychology, is dat gedichten te weinig narratief zijn.

Na het schrijven van een gedicht hoeft iemand nog steeds niet het gevoel te hebben dat hij het leven begrijpt. Dan biedt het schrijven van verhalen meer betekenis, structuur en houvast.

Dichters zijn slecht af, omdat de vorm die zij gekozen hebben, vaak niet het waarschijnlijk belangrijkste therapeutische element van schrijven bevat: een sterk narratief eindproduct. Als iets akeligs is vertaald naar een verhaal, met een begin, een midden en (vooral) een eind, kan het worden opgeslagen in het geheugen zodat het de persoon in kwestie niet meer keer op keer plaagt met plotseling opkomende nachtmerries of piekergedachten. Zo’n verhaal stelt iemand in staat afstand te nemen van voorheen hevige emoties. Maar ongestructureerd schrijven kan de klachten verergeren.

De psychologen willen dichters niet van het dichten afhouden – een hopeloze zaak, vinden ze. Het is beter als dichters zich daarnaast narratief uiten, bijvoorbeeld in dagboeken, brieven of e-mails, om zichzelf gezond te houden.

Bron: NRC Wetenschap 19 oktober 2006

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:51

Geplaatst: 20 okt 2006 10:02 am

Laten wij het daarbij, Tiba ?
Laten wij ons zulks zo prozaïsch zeggen ?

(Guitig lachende Jom en smiley Tom.)

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:51

Geplaatst: 20 okt 2006 10:19 am

Ik hoopte al dat er reacties op zouden komen professor Jommus (al dan niet guitig lachend).

Ik vind het een erg zwart-wit gesteld artikel. Er werd verder over schrijvers van romans nog gezegd dat zij vaak depressief waren maar dat nog meer dichters depressief waren en dan nog vooral de vrouwlijke dichters.

Ik denk dat dichters en/of schrijvers wel dieper nadenken over het leven in al zijn facetten en daardoor misschien in verhouding vaker depressief lijken maar dat een gedicht minder zal helpen om iets te verwerken lijkt me sterk. Ik denk dat mensen moeten doen wat het beste bij hun past. Als ze opgedragen krijgen een gedicht te schrijven terwijl hun dat helemaal niet ligt dan lost het ook niets op.
Het is maar net van welk uitgangspunt de onderzoekers zijn uitgegaan en dat staat er niet bij.

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:52

Geplaatst: 20 okt 2006 10:23 am

Hier het hele artikel.

Dichten is geen goede therapie

Bij depressie of het verwerken van een trauma kan schrijven therapeutisch werken. Dichten helpt niet zo goed als het vertellen van een verhaal.
Door onze redacteur Ellen de Bruin

Rotterdam, 17 okt. Over je gevoelens schrijven is goed voor de geestelijke en lichamelijke gezondheid. Steeds meer psychologen en psychotherapeuten laten cliënten hun depressies, trauma’s, stress en fobieën van zich afschrijven – het is een van de weinige psychotherapeutische interventies waarvan het gunstige effect wetenschappelijk is aangetoond. Tegelijkertijd is bekend dat mensen die van schrijven hun beroep hebben gemaakt, vaker depressief zijn dan de rest van de bevolking en dat dichters, met name vrouwelijke dichters, het slechtst af zijn. Waarom helpt hun ‘schrijftherapie’ niet?

De Amerikaanse psychologen James Kaufman en Janel Sexton hebben voor het eerst uitgebreid literatuuronderzoek gedaan naar deze paradox. Eén van de redenen, schrijven ze in het nieuwste nummer van Review of General Psychology, is dat gedichten te weinig narratief zijn.

Na het schrijven van een gedicht hoeft iemand nog steeds niet het gevoel te hebben dat hij het leven begrijpt. Dan biedt het schrijven van verhalen meer betekenis, structuur en houvast.

Mensen die werkzaam zijn als expressief kunstenaar lijden vaker dan gemiddeld aan depressies of andere psychische stoornissen. Schrijvers hebben de meeste psychische problemen, en binnen die groep zijn het vooral de dichters, met name de vrouwelijke dichters die vaak ziek zijn en relatief vaker zelfmoord plegen.

Nu zijn schrijvers en dichters vermoedelijk al meer tot depressie geneigd dan andere mensen. Schrijven kan een poging tot zelftherapie inhouden, aldus de psychologen: als sommige schrijvers een ander beroep hadden, zouden ze er misschien nog erger aan toe zijn. Het werk van dichters die een zelfmoordpoging hebben gedaan, bevat verder meer eerste-persoonsvoornaamwoorden (‘ik’, ‘mijn’) dan dat van niet-suïcidale dichters. Dit blijkt uit onderzoek van James Pennebaker, de grondlegger van de schrijftherapie. Het duidt er volgens de psychologen op dat deze mensen zich minder sociaal geïntegreerd voelen en dus minder steun ervaren. Kunstenaars als Cole Porter en Kurt Cobain gebruikten vlak voordat ze zelfmoord pleegden vaker het woord ‘ik’ in hun songteksten.

Dichters zijn slecht af, omdat de vorm die zij gekozen hebben, vaak niet het waarschijnlijk belangrijkste therapeutische element van schrijven bevat: een sterk narratief eindproduct. Als iets akeligs is vertaald naar een verhaal, met een begin, een midden en (vooral) een eind, kan het worden opgeslagen in het geheugen zodat het de persoon in kwestie niet meer keer op keer plaagt met plotseling opkomende nachtmerries of piekergedachten. Zo’n verhaal stelt iemand in staat afstand te nemen van voorheen hevige emoties. Maar ongestructureerd schrijven kan de klachten verergeren.

De psychologen willen dichters niet van het dichten afhouden – een hopeloze zaak, vinden ze. Het is beter als dichters zich daarnaast narratief uiten, bijvoorbeeld in dagboeken, brieven of e-mails, om zichzelf gezond te houden.

17 oktober 2006

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:52

Geplaatst: 22 okt 2006 11:55 am

Een invalshoek die ik wil inbrengen vanuit mijn professionele praktijk als coach is de volgende:

Vanuit Rationele Effectiviteits Training onderzoek en inzicht blijkt dat mensen die problemen ontwikkelen vaak verkeerde betekenissen geven aan situaties die ze tegenkomen. Even een simpel voorbeeld. De interpretatie die je bijvoorbeeld geeft aan een geeuwende buurman, terwijl jij je reisverhaal vertelt, kan je interpreteren als: "mijn verhaal is saai". Deze betekenis die je hieraan geeft,t ontwikkelt bij jezelf een mogelijk slecht gevoel met als waarschijnlijke conclusie dat je asap wil stoppen met je verhaal.
Maar als je het geeuwen interpreteert als 'hij heeft een wilde nacht achter de rug' , kan het een geheel andere reactie bij jezelf teweeg brengen.

Gedichten schrijven kan, naar mijn inziens, mensen actief doen nadenken over betekenissen die zij geven aan de situaties waar ze bij betrokken zijn.

Ik ga nog niet zover dat ik bij coaching mensen laat gedichten schrijven. Maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen dat je, als therapeut dan, mogelijk wél met gedichten iets zinvol kan doen als het past bij het persoonlijkheidstype van de betrokkene.

Een boeiende topic.

Jan S

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:53

Geplaatst: 22 okt 2006 01:06 pm

Ja eigenlijk lopen nu twee onderwerpen door elkaar.

Tiba heeft het over poëzie als therapie, mensen gedichten laten lezen of laten schrijven als therapie.
Het krantenartikel gaat over schrijvers en dichters zélf.

Volgens het krantenartikel zijn schrijvers en dichters over het algemeen depressiever dan de gemiddelde mens. En dichters nog vaker depressief dan schrijvers.
Maar ik vind het nogal een vaag artikel, je weet helemaal niet welk uitgangspunt ze voor hun onderzoek hebben genomen en met welke mensen, in welke beroepsgroep enz. ze die vergelijking getrokken hebben.

Ik denk dat eventueel gedichten meebrengen naar een therapie of gedichten schrijven wel iemand kan helpen dingen bespreekbaar te maken. Als je aangeeft waarom een gedicht je raakt of waarom je juist dat geschreven hebt kan het volgens mij wel verhelderend werken.

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:54

Geplaatst: 22 okt 2006 06:56 pm

Ik had nog geen tijd om op het artikel dat Dettie plaatste te reageren.
Bij deze probeer ik dit goed te maken.

Er zijn inderdaad 2 dingen: heeft het lezen van poëzie therapeutische waarde? Dat was mijn uitgangspunt omdat me verteld werd dat men daar in instellingen mee werkt. Ik vroeg of iemand daar ervaring mee had.
Zelf denk ik dat het lezen van gedichten wel degelijk therapeutische waarde heeft. Dettie raakte het al aan: bij rouw, verlies (in al zijn vormen) wordt vaak teruggegrepen naar gedichten. Het lezen daarvan kan volgens mij wel degelijk therapeutische waarde hebben. Ik weet niet of daar studies over gemaakt zijn.

En nu het tweede: Heeft het schrijven van poëzie therapeutische waarde en zijn schrijvers en dichters depressiever dan de gemiddelde mens?

Eerst het tweede: ik denk dat schrijvers in het algemeen en dichters in het bijzonder een bepaalde gevoeligheid hebben, een sensitiviteit die hen ertoe aanzet hun gevoelens op papier te zetten. Of ze vaker depressief zijn dan andere mensen weet ik niet, ik meen dat ooit nog gelezen te hebben, geen idee of dat op degelijk onderzoek gebaseerd is. Ook dat zelfmoord vrij veel bij dichters voorkomt (ik moet daar nog ergens een artikel over hebben).

Heeft het schrijven van gedichten therapeutische waarde? Ik heb zo het idee dat wanneer iemand af en toe een gedicht schrijft, dat weinig therapeutische waarde heeft. Als het gaat om dingen van zich af te schrijven, of in een bepaalde contekst te plaatsen, of om dingen op een rijtje te zetten, lijkt me inderdaad bv. een dagboek of een verhaal beter.

Iets anders is het wanneer iemand een hele reeks gedichten, zeg maar bundels schrijft over wat hem nauw aan het hart ligt, over de wereld rond hem, de gebeurtenissen, alles wat hem bezighoudt, kortom de wereld probeert te vatten en tot uitdrukking te brengen via zijn gedichten (ik denk nu aan Roberto Juarroz, Pessoa ook waarschijnlijk). Voor dat soort dichters heeft het schrijven van gedichten wel therapeutische waarde volgens mij.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:54

Geplaatst: 23 okt 2006 02:36 pm

Dat is toevallig. Vanmorgen, maandag, een assesment ondergaan in functie van een opleiding. Daarbij hoorde ook een persoonlijkheidsvragenlijst. Een aantal vragen gingen over de manier waarop ik naar poezie keek (of ik er sowieso naar keek) en of ik bijvoorbeeld meer verhaalgerichte dan wel verbeelding gerichte gedichten (gedichten die door de woorden associaties opriepen) als voorkeur had. Blijkbaar heeft persoonlijkheid en gedichten iets met elkaar gemeen. Wat ik eigenlijk al vermoedde. Gelukkig was het in kader van opleiding en niet van therapie. :)

groetjes,

Jan S

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:55

Geplaatst: 28 okt 2006 07:45 pm

Jan S schrijft:

Vanuit Rationele Effectiviteits Training onderzoek en inzicht blijkt dat mensen die problemen ontwikkelen vaak verkeerde betekenissen geven aan situaties die ze tegenkomen. Even een simpel voorbeeld. De interpretatie die je bijvoorbeeld geeft aan een geeuwende buurman, terwijl jij je reisverhaal vertelt, kan je interpreteren als: "mijn verhaal is saai". Deze betekenis die je hieraan geeft,t ontwikkelt bij jezelf een mogelijk slecht gevoel met als waarschijnlijke conclusie dat je asap wil stoppen met je verhaal.
Maar als je het geeuwen interpreteert als 'hij heeft een wilde nacht achter de rug' , kan het een geheel andere reactie bij jezelf teweeg brengen.

Gedichten schrijven kan, naar mijn inziens, mensen actief doen nadenken over betekenissen die zij geven aan de situaties waar ze bij betrokken zijn.

Ik ga nog niet zover dat ik bij coaching mensen laat gedichten schrijven. Maar ik kan er mij wel iets bij voorstellen dat je, als therapeut dan, mogelijk wél met gedichten iets zinvol kan doen als het past bij het persoonlijkheidstype van de betrokkene
.


Dat over "de betekenis die je aan een situatie geeft", begrijp ik. Is ook een reuze interessante idee. Maar ik heb geen idee wat asap is. Moeilijk dus om reageren...
Op zijn minst intrigerend, die trainingen.

Jan S. schrijft verder:

een assesment ondergaan in functie van een opleiding. Daarbij hoorde ook een persoonlijkheidsvragenlijst. Een aantal vragen gingen over de manier waarop ik naar poezie keek (of ik er sowieso naar keek) en of ik bijvoorbeeld meer verhaalgerichte dan wel verbeelding gerichte gedichten (gedichten die door de woorden associaties opriepen) als voorkeur had. Blijkbaar heeft persoonlijkheid en gedichten iets met elkaar gemeen.


Ik stel me hierbij de vraag wat de meeste mensen daarop antwoorden, daarbij vermoedend dat het merendeel helemaal géén poëzie leest.
Het gaat bij deze niet echt over de "therapeutische waarde van poëzie", maar vind het merkwaardig én belangwekkend dat die vraag gesteld wordt nav een vragenlijst over iemands persoonlijkheid.
Welke conclusies zou men daaraan dan verbinden?

Overigens, wat is een "assesment", ik kan het niet helpen, maar ik word een beetje dol van al die Engelse woorden die ik niet begrijp.
Wat ik nog wou weten, Jan, heb jij er een kijk op, vanuit je professionele bezigheden én kennis als lezer van gedichten, of het lezen van gedichten een therapeutische waarde kan hebben?
Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:56

Geplaatst: 02 nov 2006 04:51 pm

Ik ben niet Tiba maar ik vind dit wel heel interessant om te lezen.

Ik heb wel assesments gehad/gedaan (hoe zeg je dat?) in het kader van werken met vrijwilligers, hoe ze te motiveren etc. Veel aan gehad maar soms ook confronterend.

Mijn man heeft de RET gedaan ook in het kader van zijn werk en was er zeer over te spreken. Diegene die de training gaf had ook een boek daarover geschreven wat we gekocht hebben maar ik kan het niet vinden momenteel.

Dettie
die sensing is als ik jouw beschrijving lees. (weer wat geleerd :D )

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:57

Geplaatst: 03 nov 2006 05:34 pm

En dat je Rationele Effectiviteits Training intrigerend vind Tiba dat kan ik begrijpen. Het is sowieso één van de middelen om je eigen denkmechanismen te ontdekken en het geeft vele mensen de kans om hun irrationele gedachten te doorbreken en te vervangen door meer rationele en constructieve gedachten.


Heel interessante materie is dat. Rationele en constructieve gedachten zijn heel belangrijk in werkomstandigheden, denk ik, en ook in de dagelijkse omgang met mensen.
En om even de knuppel in het hoendergok te gooien: zou het irrationele niet een belangrijke factor bij kunstenaars en het tot stand komen van kunst zijn (schilderkunst, poëzie...)?

Of dat poezie een therapeutische waarde heeft? Er zijn volgens het boek Psychologie, Roediger e.a., Academia Press meer dan 200 verschillende therapieën. Of er voor elk van deze therapie vormen een effectiviteitsstudie werd uitgevoerd is niet duidelijk. Afhankelijk dan nog van de manier waarop je "therapeutische waarde" definieert. Ik denk alleszins dat, zoals ik al eerder aanhaalde, poezie over dingen doet nadenken en daardoor misschien ook de eigen denkmechanismen doet ontdekken.


waaruit ik afleid dat het ontdekken van de eigen denkmechanismen "genezend" werkt, en dat poëzie daar misschien wat kan toe bijdragen. Nou, zo had ik het nog nooit bekeken (ben in die wereld ook niet thuis). In mijn hersenskronkels zitten dus waarschijnliijk ook denkmechanismen :D, interessant idee!

Laat me even stilstaan bij de verschillen in voorkeur bij het waarnemen. De zogenaamde SENSING versus INTUITION functie.
Je merkt het verschil vooral als twee mensen, waarbij de ene mens bij voorkeur SENSING gebruikt (is oog voor het nu, voor details, voor praktische zaken) en de ander INTUITION gebruikt (is oog voor toekomst, verbeelding, van hak op tak springend een beeld vormen) naar een schilderij in een museum kijken. De sensing persoon zal eerst de details opnemen om er vervolgens een betekenis in te zoeken; de intuition persoon zal eerst een betekenis aan het schilderij geven, aan het geheel, zonder al te veel details gezien te hebben.

Ik kan mij dus inbeelden dat de voorkeur voor bepaalde soort poezie wel eens een indicatie kan zijn over een persoon zijn waarnemingsfunctie.


Mooi hoe je dat uitlegt met het kijken naar een schilderij.... sensing ben ik ook, denk ik (kijken de meeste vrouwen niet naar de details?); bv. van heel veel huizen die ik regelmatig passeer weet ik bij welke in de voortuin een magnolia of een Japanse kerselaar staat, want daar valt mijn oog op, hoe het huis eruit ziet weet ik vaak niet, (behalve bij intrigerende details als glasramen...), langs de andere kant, mmm, van de hak op de tak springend een beeld vormen (van het ene detail in het andere), of bij een schilderij overweldigd zijn door het geheel, zit er soms ook wel in...

In elk geval bedankt voor je uitleg!
Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:57

Geplaatst: 10 nov 2006 10:36 pm

Poëzie als troost.

Misschien kan ook de poëzie een handje helpen. Het onzegbare uitspreken, is dat niet waarover poëzie gaat?

(…)

Het zoeken naar woorden om de onzegbare pijn uit te spreken, om het onzegbare lijden te vatten. Helpt dat? De dichter psychiater Rutger Kopland onderzoekt in een tweetal opstellen de verhouding van psychiatrie en poëzie. Hij voelt grote affiniteit met het werk van de Vlaamse dichter Herman de Coninck. Poëzie doet volgens de Coninck zo ongeveer wat de Groningse traumacursus beoogt: ze leidt tot begrip en, beter nog, tot troost. Hoe troost poëzie? Omdat poëzie leert dat je eenzaam bent, maar dat je dat met zijn allen bent. Poëzie begint weliswaar met heel persoonlijke gevoelens of gedachten, maar zodra je iets gaat opschrijven wordt het al een beetje van ons allemaal. Taal is geen privé zaak, er is geen privé taal. Een gedicht begint met “ik” maar eindigt met “wij”, begint met wat mij is aangedaan maar wordt tot iets wat ons allemaal kan overkomen. Zo troost poëzie.

Dit zijn citaten uit een column van Jan de Lange: http://www.pmtinfosite.nl/column/cl001201.htm

zie ook: http://www.pmtinfosite.nl/column/cl010801.htm

groetjes
Karin
Naar boven

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:58

Geplaatst: 10 nov 2006 10:36 pm

Poëzie als troost.

Misschien kan ook de poëzie een handje helpen. Het onzegbare uitspreken, is dat niet waarover poëzie gaat?

(…)

Het zoeken naar woorden om de onzegbare pijn uit te spreken, om het onzegbare lijden te vatten. Helpt dat? De dichter psychiater Rutger Kopland onderzoekt in een tweetal opstellen de verhouding van psychiatrie en poëzie. Hij voelt grote affiniteit met het werk van de Vlaamse dichter Herman de Coninck. Poëzie doet volgens de Coninck zo ongeveer wat de Groningse traumacursus beoogt: ze leidt tot begrip en, beter nog, tot troost. Hoe troost poëzie? Omdat poëzie leert dat je eenzaam bent, maar dat je dat met zijn allen bent. Poëzie begint weliswaar met heel persoonlijke gevoelens of gedachten, maar zodra je iets gaat opschrijven wordt het al een beetje van ons allemaal. Taal is geen privé zaak, er is geen privé taal. Een gedicht begint met “ik” maar eindigt met “wij”, begint met wat mij is aangedaan maar wordt tot iets wat ons allemaal kan overkomen. Zo troost poëzie.

Dit zijn citaten uit een column van Jan de Lange: http://www.pmtinfosite.nl/column/cl001201.htm

zie ook: http://www.pmtinfosite.nl/column/cl010801.htm

groetjes
Karin

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:58

Geplaatst: 11 nov 2006 12:41 pm

Hallo Karin. Blij je hier weer te vinden.
Heel interessante artikels waarnaar je verwijst.
Uit de 2de link citeer ik dit van Jan de Lange:

Kunnen poëzie en psychiatrie dan niet samengaan?
De dichter-psychiater Rutger Kopland houdt ze inderdaad liever gescheiden. Poëzie biedt hoogstens troost maar mag geen therapeutische pretenties hebben, geen oorzaak maar gevolg van geestelijke gezondheid (p.29).



Uiteindelijk begrijp ik dat poëzie dus wel een "trooster" is, maar in therapeutisch opzicht dus niet helpt, maw het is geen "genezer".

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 15:59

Geplaatst: 11 nov 2006 02:21 pm

Hallo Tiba. Zo in deze tijd van het jaar, als de bladeren weer vallen en we weer wat meer naar binnen gericht zijn, grijp ik graag naar m'n poeziebundeltjes. Misschien is dat niet voor niets :) . Poezie als troost, ja, beslist, maar er is meer volgens mij.

Vraag me niet wat dan wel maar ik denk dat het te maken heeft met de kracht van taal, zoal die juist in poezie gebezigd wordt. Door gedichten te lezen krijg ik woorden aangereikt die mij helpen om, letterlijk, woordjes te geven aan ervaringen en gevoelens.

Het zou mij niet verbazen als het vooral vanwege dit effect is, dat poezie ook kan hebben, dat het soms wordt ingezet bij een therapie of traumacursus: als je worstelt met heftige emotionele reacties op een gebeurtenis, en helemaal als het gaat om een gebeurtenis die je voorstellingsvermogen te buiten gaat en waarvoor je geen woorden hebt, dan kan het aanreiken van taal een middel zijn om het isolement te doorbreken. Je krijgt woorden aangereikt om het gebeurde /de emoties te beschrijven en daardoor kun je het ook beter begrijpen en enigszins plaatsen.

groetjes
Karin

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 16:00

Geplaatst: 11 nov 2006 03:09 pm

Hallo Karin, mooi verwoord je dat:

Je krijgt woorden aangereikt om het gebeurde /de emoties te beschrijven en daardoor kun je het ook beter begrijpen en enigszins plaatsen.


Ja dat zou wel eens kunnen: dichters benoemen of proberen te benoemen wat onzegbaar is, en doordat het benoemd is krijgt het een plaats. Dan toch een helende werking van poëzie.
Mooie en troostrijke gedachte.

Groetjes. Tiba.

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 16:00

Geplaatst: 11 nov 2006 05:14 pm

Een dichter die zijn vak verstaat, zo zegt Rutger Kopland, vestigt onze aandacht op zaken die er wel zijn, maar waar we doorgaans geen oog voor hebben. Hij opent als het ware een gordijn waarvan je niet wist dat het open kon en waardoor een uitzicht verschijnt op een wereld die je herkent zonder hem ooit te hebben gezien. Alsof je ineens ervaart hoe de wereld is. Goede poëzie brengt iets in herinnering waarvan wij ons tevoren niet bewust waren, iets dat diep in ons brein ligt opgeslagen. Daarmee 'herinnert zij ons aan het onbekende', met een gevoel van weemoed en ontroering als gevolg.

Zo andersom is alles, misschien

Iets onbekends tot leven wekken. Iets in herinnering brengen dat in het brein ligt opgeslagen en er niet is voordat het onder woorden wordt gebracht. Zo vat Kopland zijn taak als dichter op. Zijn uiteindelijke doel is daarmee onze 'breekbare relatie met de wereld te beschrijven'.

Niet van geluk noch van verdriet

Bij zijn onderzoek richt Kopland zich onder meer op de fundamentele kwestie van de plaats die wij mensen in de wereld innemen. Met vele collegadichters stelt hij dat we leven in een koud, onverschillig heelal. Lucebert zei al 'een broodkruimel te zijn op de rok van het universum'. A. Roland Holst omschreef de condition humaine met de regel 'wij zijn maar als de blaren in de wind, ritselend langs de zoom van de oude wouden' . Rutger Kopland spreekt van een fundamentele eenzaamheid. We worden omringd door nacht, stilte en leegte. Er is sprake van één groot komen en gaan, waardoor wij op deze wereld slechts passanten zijn. De dominante factor is verlies, de constante terugkeer van het afscheid, het verdwijnen van alles en iedereen. Wie echt doordrongen is van deze verpletterende werkelijkheid, raakt echter niet bevangen door verdriet, maar vindt in dat besef juist berusting.

Wereld je bent een geduldig woord
de een of andere god sprak je uit
en je liet hem uitspreken, wereld

wereld zeg ik en ik zie de nacht
wereld zeg ik en ik hoor de stilte
wereld zeg ik en ik voel de leegte

niet van geluk noch van verdriet
maar van eenzaamheid stromen onze
ogen en oren en handen vol wereld

zie hoe paarden voortjagen over
de horizon voor hun zwaaiende koets
en de mist hen zwart maakt en wit

hoor hoe de violen van Händel hun
kelen openen en zich uitzingen
uithuilen om dat komen en gaan

voel de windstille herfstlucht over
de huid van je wuivende handen
bij dit afscheid, deze terugkeer

wereld zeg ik waarom deze eenzaamheid
maar de vraag is het antwoord, ik
moet dit opgeven, dit opnieuw beginnen.

Bron: http://www.woordenwisseling.com/kopland.htm


groetjes,
Karin

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Feb 24, 2009 16:01

Geplaatst: 22 apr 2008 01:29 pm

Dit item even naar boven gebracht.

Tiba.


Terug naar “Diversen”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 10 gasten