22.50 NED II Leo Vroman

[Manja Croiset]

Kennisgeving.

Vanavond dus over een dik half uur. Leo Vroman in het programma "op het nachtkastje"

Nederland II 22.50

Manja Croiset

[Manja Croiset]

Nou was niks. Hoofdzakelijk zag je Vroman en zijn vrouw "squirrels" voeren.
O ja en hij zei ook nog: kom vanavond met verhalen,hoe mijn haren zijn verdwenen,kwam bij mij niet geestig over.
Manja Croiset

[PieterD]

Nou was niks. Hoofdzakelijk zag je Vroman en zijn vrouw "squirrels" voeren.
O ja en hij zei ook nog: kom vanavond met verhalen,hoe mijn haren zijn verdwenen,kwam bij mij niet geestig over.
Manja Croiset

Ik heb het ook gezien. Het was niet meer dan twee heel oude mensen nog even aan het Nederlandse volk te laten zien; het blijft toch een sympathiek stel, en Vroman las ook nog een gedicht voor, typerend voor hem, gericht aan Het Systeem. Die geestigheid was inderdaad niet geestig. Pieter

[Cyra]

Ik heb het ook gezien.
Wat mij wel aansprak is wat hij zei over het schrijven van een gedicht. Dat hij het gevoel heeft dat het gedicht al bestaat en dat hij het alleen maar hoeft te copieren om het daarna te kunnen begrijpen.

[Manja Croiset]

Dat heb je erg goed uitgelicht, Cyra. En ik ben het eens,zo is bij mij ook, ik hoef het alleen maar op te schrijven!
Zie je, ik ben geen goede verslaggever!
Manja Croiset

[Librije]

Omdat deze uitzending bij de Boekenweek hoort (er volgen er nog meer) zal het inderdaad vooral om het door Cyra genoemde stukje gaan. En het voordragen van iets uit het eigen werk. De rest was omlijsting.

Als schetsje van dit (inderdaad Pieter) sympathieke stel was het als aardigheidje bij de Boekenweek voldoende voor mij.

(Het Humanistisch Verbond heeft onlangs nog de uitgebreide documentaire over Leo Vroman herhaald; vast nog wel te zien op Uitzending gemist).

Je bent geen slechte verslaggever Manja, je verwachtte misschien gewoon teveel.

Librije.

[Dettie]

Het gekke is dat als ik Leo Vroman zie dan hoor ik hem niet. De man heeft zo'n bijzonder gezicht en straalt zoveel liefde uit voor Tineke dat ik naderhand steeds niet meer weet wat hij gezegd heeft.

De uitzending van het humanistisch verbond heb ik gezien. Daarin zei hij een gedicht over een bordje...
Dat deed hij onder de afwas, met zijn rug naar je toe, zodoende dat ik dat onthouden heb.

Bij deze uitzending van de 10e maart keek ik naar zijn oude, perkamentgezicht, zag alle vlekken, de witheid van zijn huid, maar die ogen! Nog steeds vol lichtjes, vol leven. Naar zo'n gezicht kan ik dus blijven kijken en me er bijna aan laven...

Dettie