Gedichten over steen
Gedichten over steen
Geplaatst: 22 dec 2005 03:13 pm
Met de crash van 21 december zijn ze alle verdwenen van het forum.
Gelukkig heeft Dettie ze al in het archief geplaatst.
Hier vind je ze:
http://www.poezie-leestafel.info/steen
Groetjes. Tiba.
Met de crash van 21 december zijn ze alle verdwenen van het forum.
Gelukkig heeft Dettie ze al in het archief geplaatst.
Hier vind je ze:
http://www.poezie-leestafel.info/steen
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 22 dec 2005 03:26 pm
Visioen
Een jongen zit op een steen,
een jongen van negen jaar,
een jongen met donker haar,
de kin op de vuist, alleen,
zodat gij gaan denken zoudt
dat hij daar in marmer zit,
de zuidkant van de zon is wit,
de noordkant bemost en koud.
Maar het lichaam, wat gij ziet,
van zijn schoonheid onbewust,
volmaakt verzonken in rust,
is bedrog, het is er niet
vóór de ziel weerkeren zal,
die ziel in een visioen
wat een jongen hier komt doen
op de aarde en in het heelal.
Een jongen zit op een steen,
een jongen van negen jaar,
een jongen met donker haar
blind uitstarend vóór zich heen.
Hubert van Herreweghen,
uit: Verzamelde gedichten,
Lannoo, Tielt, 1986
Irene
Visioen
Een jongen zit op een steen,
een jongen van negen jaar,
een jongen met donker haar,
de kin op de vuist, alleen,
zodat gij gaan denken zoudt
dat hij daar in marmer zit,
de zuidkant van de zon is wit,
de noordkant bemost en koud.
Maar het lichaam, wat gij ziet,
van zijn schoonheid onbewust,
volmaakt verzonken in rust,
is bedrog, het is er niet
vóór de ziel weerkeren zal,
die ziel in een visioen
wat een jongen hier komt doen
op de aarde en in het heelal.
Een jongen zit op een steen,
een jongen van negen jaar,
een jongen met donker haar
blind uitstarend vóór zich heen.
Hubert van Herreweghen,
uit: Verzamelde gedichten,
Lannoo, Tielt, 1986
Irene
Geplaatst: 22 dec 2005 03:28 pm
Woorden in de stroom
Het kind dat keitjes
keilde in het water
zag: vliegende vissen
en 's avonds
kwam hij veilig weer thuis.
Ziek van liefde en schuld
gooide hij later
grote stenen uit.
Het water wolkte vol modder.
De stenen vormden geen brug.
Hij vond zichzelf
niet terug.
Nu staande aan de oever
tegen de stroom in
en de vertroebeling
spuw ik kringetjes
als een kind.
Zuiverend zout.
Even een teken
van leven.
Willy Spillebeen
uit: Woorden om wakker te lezen,
Rudolf van de Perre, Davidsfonds 1992
Ziek van liefde en schuld
is mij niet helemaal duidelijk; ziek van liefde is natuurlijk een echt dichtersthema, ziek van schuld... waarvoor? Je hebt er het raden naar in dit gedicht.
Of misschien zijn schuld en liefde verbonden (een 'verboden' liefde van de adolescent? aiai, ik ga alweer op de romantische toer)?
Blijkbaar is er toch evenwicht gekomen want de kringetjes die hij later spuwt in het water zijn "zuiverend zout".
Groetjes. Tiba.
Laatst aangepast door tiba op 26 dec 2005 12:36 am, in totaal 1 keer bewerkt
Woorden in de stroom
Het kind dat keitjes
keilde in het water
zag: vliegende vissen
en 's avonds
kwam hij veilig weer thuis.
Ziek van liefde en schuld
gooide hij later
grote stenen uit.
Het water wolkte vol modder.
De stenen vormden geen brug.
Hij vond zichzelf
niet terug.
Nu staande aan de oever
tegen de stroom in
en de vertroebeling
spuw ik kringetjes
als een kind.
Zuiverend zout.
Even een teken
van leven.
Willy Spillebeen
uit: Woorden om wakker te lezen,
Rudolf van de Perre, Davidsfonds 1992
Ziek van liefde en schuld
is mij niet helemaal duidelijk; ziek van liefde is natuurlijk een echt dichtersthema, ziek van schuld... waarvoor? Je hebt er het raden naar in dit gedicht.
Of misschien zijn schuld en liefde verbonden (een 'verboden' liefde van de adolescent? aiai, ik ga alweer op de romantische toer)?
Blijkbaar is er toch evenwicht gekomen want de kringetjes die hij later spuwt in het water zijn "zuiverend zout".
Groetjes. Tiba.
Laatst aangepast door tiba op 26 dec 2005 12:36 am, in totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 22 dec 2005 04:58 pm
Een ezel stoot zich
Er ligt een steen op de weg,
loop ik langs die weg;
ik stoot me.
Wees een ezel, denk ik.
Maar ik stoot me op weg van huis,
en ik stoot me op weg naar huis.
Wees een olifant, denk ik.
Maar ik kan die steen niet onthouden.
Ik ben niet gek
en zoek een andere weg,
loop achter anderen aan.
Wees een aap, denk ik, desnoods een papegaai,
maar wees geen mens.
Mijn neus bloedt,
er ligt een steen op deweg.
Toon Tellegen, uit Wie A zegt.
Wil
Een ezel stoot zich
Er ligt een steen op de weg,
loop ik langs die weg;
ik stoot me.
Wees een ezel, denk ik.
Maar ik stoot me op weg van huis,
en ik stoot me op weg naar huis.
Wees een olifant, denk ik.
Maar ik kan die steen niet onthouden.
Ik ben niet gek
en zoek een andere weg,
loop achter anderen aan.
Wees een aap, denk ik, desnoods een papegaai,
maar wees geen mens.
Mijn neus bloedt,
er ligt een steen op deweg.
Toon Tellegen, uit Wie A zegt.
Wil
Geplaatst: 22 dec 2005 05:00 pm
De steen te ervaren
Iemand legde een steen
op haar hoofd, maar ze wou
dat het een hoed was.
Ze droeg hem als een hoge hoed.
Zulke hoeden zijn zwaar,
ze verplichten.
De steen droeg in zich
de tijd die haar hals sterkte
en rechtte en haar wekte:
ze droeg een steen.
Het gelukkig moment
de steen te ervaren
als een bot van de aarde,
voornamer dan ieder gewicht
dat de geesten scheidt.
Marijke Hanegraaf
uit: Veerstraat,
De Arbeiderspers 2001
Tiba.
"voornamer dan ieder gewicht dat de geesten scheidt".
Is dat de sleutel tot het gedicht?
Laatst aangepast door tiba op 24 dec 2005 05:35 pm, in totaal 1 keer bewerkt
De steen te ervaren
Iemand legde een steen
op haar hoofd, maar ze wou
dat het een hoed was.
Ze droeg hem als een hoge hoed.
Zulke hoeden zijn zwaar,
ze verplichten.
De steen droeg in zich
de tijd die haar hals sterkte
en rechtte en haar wekte:
ze droeg een steen.
Het gelukkig moment
de steen te ervaren
als een bot van de aarde,
voornamer dan ieder gewicht
dat de geesten scheidt.
Marijke Hanegraaf
uit: Veerstraat,
De Arbeiderspers 2001
Tiba.
"voornamer dan ieder gewicht dat de geesten scheidt".
Is dat de sleutel tot het gedicht?
Laatst aangepast door tiba op 24 dec 2005 05:35 pm, in totaal 1 keer bewerkt
Geplaatst: 23 dec 2005 09:53 am
#1510
How happy is the little Stone
That rambles in the Road alone,
And doesn't care about Careers
And Exigencies never fears --
Whose Coat of elemental Brown
A passing Universe put on,
And independent as the Sun
Associates or glows alone,
Fulfilling absolute Decree
In casual simplicity --
Emily Dickinson
Vrij vertaald :
Hoe kei-nijg voelt zich niet de kleine steen
die van kindsbeen zwerft over de weg alleen
en zelfvoldaan geen zier geeft om een baan
maar geen obstakel uit de weg zal gaan.
De steen wiens blazoen van grijs graniet op dito-veld
een passerend heelal zelfgenoegzaam op haar sterrenboezem speldt.
De steen die stof doet waaien, schaduwcoalities vormt,
of eenzaam in zichzelf de dag verglimt
vrij zoals de zon over de hemel of achter wolken klimt.
De steen die in zijn nederigste toevalligheid
en zonder verpinken alle eeuwige principes slijt.
gg Jom
#1510
How happy is the little Stone
That rambles in the Road alone,
And doesn't care about Careers
And Exigencies never fears --
Whose Coat of elemental Brown
A passing Universe put on,
And independent as the Sun
Associates or glows alone,
Fulfilling absolute Decree
In casual simplicity --
Emily Dickinson
Vrij vertaald :
Hoe kei-nijg voelt zich niet de kleine steen
die van kindsbeen zwerft over de weg alleen
en zelfvoldaan geen zier geeft om een baan
maar geen obstakel uit de weg zal gaan.
De steen wiens blazoen van grijs graniet op dito-veld
een passerend heelal zelfgenoegzaam op haar sterrenboezem speldt.
De steen die stof doet waaien, schaduwcoalities vormt,
of eenzaam in zichzelf de dag verglimt
vrij zoals de zon over de hemel of achter wolken klimt.
De steen die in zijn nederigste toevalligheid
en zonder verpinken alle eeuwige principes slijt.
gg Jom
Geplaatst: 03 jul 2007 11:44 am
Saint-Mélany
Stenen. Hier ligt zoveel steen
het eind van steenzijn af te wachten.
Tillen wij ze een voor een,
seconden in slaaploze nachten.
Redenen om te bestaan,
de rimpelingen in het water:
denken we van voor af aan
dan is het duizend eeuwen later.
Er zou een zandman moeten komen,
of een eeuwig schone slaapster,
de vrouw van Lot als stenenraapster.
Alleen in onze oude dromen
zal tijd genoeg gedaante krijgen
en zwijgen zachtjes overstijgen
Hilde Keteleer.
uit' Al wat winter is en waar'
Wereldbibliotheek. 2001
Deze bundel van Hilde Keteleer (°1955) is haar debuut.
Ze publiceerde eerder gedichten in 'De Gids'. Vertaalt uit het Duits en het Frans. Werkt mee aan verschillende literaire rubrieken in kranten en tijdschriften.
Leni
Hier geplaatst door Tiba
Saint-Mélany
Stenen. Hier ligt zoveel steen
het eind van steenzijn af te wachten.
Tillen wij ze een voor een,
seconden in slaaploze nachten.
Redenen om te bestaan,
de rimpelingen in het water:
denken we van voor af aan
dan is het duizend eeuwen later.
Er zou een zandman moeten komen,
of een eeuwig schone slaapster,
de vrouw van Lot als stenenraapster.
Alleen in onze oude dromen
zal tijd genoeg gedaante krijgen
en zwijgen zachtjes overstijgen
Hilde Keteleer.
uit' Al wat winter is en waar'
Wereldbibliotheek. 2001
Deze bundel van Hilde Keteleer (°1955) is haar debuut.
Ze publiceerde eerder gedichten in 'De Gids'. Vertaalt uit het Duits en het Frans. Werkt mee aan verschillende literaire rubrieken in kranten en tijdschriften.
Leni
Hier geplaatst door Tiba
Laatst gewijzigd door Dettie op Ma Feb 23, 2009 16:21, 1 keer totaal gewijzigd.
Geplaatst: 04 jul 2007 06:19 am
Prachtige tekst. Vele mensen zijn dus waarschijnlijk ook geen ezels, niet, aangezien ze zich toch wel eens meer aan dezelfde steen stoten.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Wil schreef:
Een ezel stoot zich
Er ligt een steen op de weg,
loop ik langs die weg;
ik stoot me.
Wees een ezel, denk ik.
Maar ik stoot me op weg van huis,
en ik stoot me op weg naar huis.
Wees een olifant, denk ik.
Maar ik kan die steen niet onthouden.
Ik ben niet gek
en zoek een andere weg,
loop achter anderen aan.
Wees een aap, denk ik, desnoods een papegaai,
maar wees geen mens.
Mijn neus bloedt,
er ligt een steen op deweg.
Toon Tellegen, uit Wie A zegt.
Wil
Prachtige tekst. Vele mensen zijn dus waarschijnlijk ook geen ezels, niet, aangezien ze zich toch wel eens meer aan dezelfde steen stoten.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Geplaatst: 06 sep 2007 05:13 pm
Stenen
Een kiezel brak mijn rug,
een strohalm had volstaan,
een spiegelbeeld, een zucht.
De eerste steen al had mij
op de grond gegooid.
Een god waarde rond
en schreef in het zand
in het bloed in mijn ogen.
Hij tekende mij,
een rimpelloos meer,
ik was het tegendeel,
dat overspelige schrijven van goden.
Elke steen die mij trof
had een scherpe kant
en scheurde de wand waar
mijn ziel achter spinde
waardoor het oordeel
een gooi naar het nooit werd
van elke man die ooit
op mij was geklauterd.
Ik stierf op een steenworp van hem.
Ivo van Strijtem
uit: Poëziekrant, november-december 2004
Tiba.
Stenen
Een kiezel brak mijn rug,
een strohalm had volstaan,
een spiegelbeeld, een zucht.
De eerste steen al had mij
op de grond gegooid.
Een god waarde rond
en schreef in het zand
in het bloed in mijn ogen.
Hij tekende mij,
een rimpelloos meer,
ik was het tegendeel,
dat overspelige schrijven van goden.
Elke steen die mij trof
had een scherpe kant
en scheurde de wand waar
mijn ziel achter spinde
waardoor het oordeel
een gooi naar het nooit werd
van elke man die ooit
op mij was geklauterd.
Ik stierf op een steenworp van hem.
Ivo van Strijtem
uit: Poëziekrant, november-december 2004
Tiba.
Geplaatst: 07 aug 2008 08:00 pm
voor Nono
soms dromen de stenen
in het licht
van zichzelf
soms staan zij
gestapeld als
muur om een stad
soms liggen zij
als gevelde vogels
op het land
in het landschap
vol constructie
gaan de paden
van de nacht
hun donkere gang
vallen hemel
en aarde samen
in hun schaduw
soms verhardt het water
tot zwarte rots
tegen het weer
het ontij
en eigen hardheid
verweerd koper dan
als bladerdeeg
zo broos
daar vliegen de vormen
elkaar achterna
als op vlucht
Bert Schierbeek
uit: Vlucht van de vogel,
De Bezige Bij, Amsterdam 1996
Tiba.
voor Nono
soms dromen de stenen
in het licht
van zichzelf
soms staan zij
gestapeld als
muur om een stad
soms liggen zij
als gevelde vogels
op het land
in het landschap
vol constructie
gaan de paden
van de nacht
hun donkere gang
vallen hemel
en aarde samen
in hun schaduw
soms verhardt het water
tot zwarte rots
tegen het weer
het ontij
en eigen hardheid
verweerd koper dan
als bladerdeeg
zo broos
daar vliegen de vormen
elkaar achterna
als op vlucht
Bert Schierbeek
uit: Vlucht van de vogel,
De Bezige Bij, Amsterdam 1996
Tiba.
Geplaatst: 18 aug 2008 09:54 pm
Straatmuzikanten
--------------------------------Air mélancolique
De straat is mijn wrang verdriet,
mijn grijze pijn in den wentelenden dag:
aan den straathoek schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline
vervult de menschen met een kleine pijn:
schuifelend muziekje
aan de grijze steen van het huis,
aan de grijze steen
grijze steen,
-spoorloos.
Grijze steen
aan de grijze steen
aan de grijze steen van het huis
schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline:
grijze pijn in den wentelenden dag.
De straat is mijn wrang verdriet.
Gerard Bruning (1898-1926)
uit: Gedichten, De Beuk,
Amsterdam, 1954
Tiba.
uit het item "raad de dichter" ook hier geplaatst
Straatmuzikanten
--------------------------------Air mélancolique
De straat is mijn wrang verdriet,
mijn grijze pijn in den wentelenden dag:
aan den straathoek schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline
vervult de menschen met een kleine pijn:
schuifelend muziekje
aan de grijze steen van het huis,
aan de grijze steen
grijze steen,
-spoorloos.
Grijze steen
aan de grijze steen
aan de grijze steen van het huis
schuilt het ijl harmonika,
en de zoete heimwee der mandoline:
grijze pijn in den wentelenden dag.
De straat is mijn wrang verdriet.
Gerard Bruning (1898-1926)
uit: Gedichten, De Beuk,
Amsterdam, 1954
Tiba.
uit het item "raad de dichter" ook hier geplaatst
Wat een goed idee Tiba om het gedicht van Hilde Keteleer hier te plaatsen ,zelf had ik er niet aan gedacht..en ik weet dat je heel erg houdt van steengedichten, en misschien ook wel van stenen..Je zou eens moeten zien welke mooie stenen hier mijn kleinkinderen hebben beschilderd deze zomer..en in welke prachtige 'stenenbergen' wij hier wonen...jammer dat ik geen dichter ben en er dus niet 'iets moois' over kan schrijven .
Leni
Leni
Geplaatst: 19 aug 2008 05:26 am
Tiba.
Redenen om te bestaan,
de rimpelingen in het water:
denken we van voor af aan
dan is het duizend eeuwen later.
Het is een mooi gedicht, Tiba, maar bovenstaande strofe begrijp ik niet.
Hoe moet ik die opvatten?
Pieter
_________________
"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre
tiba schreef:
Saint-Mélany
Stenen. Hier ligt zoveel steen
het eind van steenzijn af te wachten.
Tillen wij ze een voor een,
seconden in slaaploze nachten.
Redenen om te bestaan,
de rimpelingen in het water:
denken we van voor af aan
dan is het duizend eeuwen later.
Er zou een zandman moeten komen,
of een eeuwig schone slaapster,
de vrouw van Lot als stenenraapster.
Alleen in onze oude dromen
zal tijd genoeg gedaante krijgen
en zwijgen zachtjes overstijgen
Hilde Keteleer.
uit' Al wat winter is en waar'
Wereldbibliotheek. 2001
Deze bundel van Hilde Keteleer (°1955) is haar debuut.
Ze publiceerde eerder gedichten in 'De Gids'. Vertaalt uit het Duits en het Frans. Werkt mee aan verschillende literaire rubrieken in kranten en tijdschriften.
Tiba.
Redenen om te bestaan,
de rimpelingen in het water:
denken we van voor af aan
dan is het duizend eeuwen later.
Het is een mooi gedicht, Tiba, maar bovenstaande strofe begrijp ik niet.
Hoe moet ik die opvatten?
Pieter
_________________
"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre
Geplaatst: 19 aug 2008 06:45 pm
Heel mooi gedicht vind ik ook, vooral het derde vers maar ik zou
het ook niet echt willen en kunnen uitleggen, en misschien moet dat
ook niet als je een gedicht een paar keer leest , kan je als het ware
met een tekst meegenomen worden, en zelfs gedragen worden, het klinkt
misschien wat melig maar een goede tekst kan op zichzelf bestaan,
zonder dat je als lezer precies begrijpt of weet wat de dichter bedoelde,
een beetje wat je ervaart als je in een mooi landschap staat, je kunt
dan wel beschrijven hoe mooi het allemaal is, de ervaring zelf gaan
uitleggen is vaak een heel andere zaak, meestal is de tekst in een gedicht ook meerduidig en dat is wat een gedicht zo 'ruim' en 'groots' maakt, denk ik dan....
grtjs carine
Heel mooi gedicht vind ik ook, vooral het derde vers maar ik zou
het ook niet echt willen en kunnen uitleggen, en misschien moet dat
ook niet als je een gedicht een paar keer leest , kan je als het ware
met een tekst meegenomen worden, en zelfs gedragen worden, het klinkt
misschien wat melig maar een goede tekst kan op zichzelf bestaan,
zonder dat je als lezer precies begrijpt of weet wat de dichter bedoelde,
een beetje wat je ervaart als je in een mooi landschap staat, je kunt
dan wel beschrijven hoe mooi het allemaal is, de ervaring zelf gaan
uitleggen is vaak een heel andere zaak, meestal is de tekst in een gedicht ook meerduidig en dat is wat een gedicht zo 'ruim' en 'groots' maakt, denk ik dan....
grtjs carine
Even het 'steengedicht' van Hillenius naar hier gebracht:
mira
Zelfs stenen geuren in het voorjaar
van verlangen dat nooit geleerd heeft
dat bloei niet komt
dat alleen vorst en hitte
in strenge opeenvolging
schil na schil zullen barsten
reinigende regen
maakt de kern van denken kleiner
maar toch in het voorjaar
geuren de stenen
D. Hillenius
Uit Verzamelde gedichten
Van Oorschot 1991
mira
Ik probeer even een link te plaatsen, hopelijk is dit gelukt, na wat pogingen.
http://car.messageboard.nl/38686/viewtopic.php?t=530
http://car.messageboard.nl/38686/viewtopic.php?t=530
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 16 gasten