Geplaatst: 02 jun 2007 10:06 pm
Koortsdreun
't Is triestig dat het regent in den herfst,
dat het moe regent in den herfst, daarbuiten,
- En wat de bloemen wégen in den herfst;
- en de óude regen lekend langs de ruiten...
Zwaai-stil staan grauwe bomen in het grijs,
de goede sidder-bomen, ritsel-wenend;
- en 't is de wind, en 't is een lamme wijs
van kreun-gezang in snakke tonen stenend...
- Nu moest me komen de oude drentel-tred,
nu moest me 't oude vreê-beeldje gaan komen,
mijn grijs goed troost-moedertje om 't diepe bed
waar zich de warme koorts een licht dierf dromen,
en 't wegend wee in lede tranen berst...
... 't Is triestig dat mijn droefheid tháns moet komen,
en lomen in 't atone van de bomen;
- 't Is triestig dat het regent in den herfst...
Karel van de Woestijne
uit: Werken.
van Dishoeck, Bussum 1928,
Tiba.
Gedichten over het weer
Geplaatst: 12 jun 2007 10:07 am
NA REGEN KOMT
Het regent
maar iedereen weet:
na regen komt...
het ligt op het puntje van ieders tong-
na regen komt moedeloosheid
nee
na regen komt zwaarmoedigheid
nee
na regen komt zwartgalligheid
komt zorgbarendheid zorgwekkendheid
---zorgonverzekerbaarheid
zompigheid zondigheid...
het regent
en iedereen wordt nat
iedereen weet het bijna
iedereen hoest rilt denkt koortsachtig na
waadt door het water dat tot de ramen staat
dat stijgt en stijgt
iedereen grijpt iemand vast
-----laat iemand niet meer los-
na regen komt... komt...
Toon Tellegen
Uit: Wie A Zegt
NA REGEN KOMT
Het regent
maar iedereen weet:
na regen komt...
het ligt op het puntje van ieders tong-
na regen komt moedeloosheid
nee
na regen komt zwaarmoedigheid
nee
na regen komt zwartgalligheid
komt zorgbarendheid zorgwekkendheid
---zorgonverzekerbaarheid
zompigheid zondigheid...
het regent
en iedereen wordt nat
iedereen weet het bijna
iedereen hoest rilt denkt koortsachtig na
waadt door het water dat tot de ramen staat
dat stijgt en stijgt
iedereen grijpt iemand vast
-----laat iemand niet meer los-
na regen komt... komt...
Toon Tellegen
Uit: Wie A Zegt
Geplaatst: 14 jun 2007 12:19 pm
Buiten de perken
Vandaag waait het te hard
en morgen komt de wind
van de verkeerde kant
overmorgen maakt regen
week waarop het rijmt.
Hagel scheurt huid
en sneeuw kleeft maar
tijdelijk schone pleisters.
Schimmels eten de tenen
van de mand; het gas wandelt
zingend de fles uit.
De dag dat het zonnig en mooi
wordt, zal de OOP I, een lucht-
schip van 8 bij 26 meter voorgoed
aan de grond blijven. Het hindert
niet dat de autoriteiten
de vergunning vergeten zijn.
Peter Theunynck
uit: Berichten van de Pan American Airlines & Co
Manteau, Antwerpen 1997
Tiba.
Buiten de perken
Vandaag waait het te hard
en morgen komt de wind
van de verkeerde kant
overmorgen maakt regen
week waarop het rijmt.
Hagel scheurt huid
en sneeuw kleeft maar
tijdelijk schone pleisters.
Schimmels eten de tenen
van de mand; het gas wandelt
zingend de fles uit.
De dag dat het zonnig en mooi
wordt, zal de OOP I, een lucht-
schip van 8 bij 26 meter voorgoed
aan de grond blijven. Het hindert
niet dat de autoriteiten
de vergunning vergeten zijn.
Peter Theunynck
uit: Berichten van de Pan American Airlines & Co
Manteau, Antwerpen 1997
Tiba.
Geplaatst: 14 jun 2007 05:03 pm
AAN DE ZON
Mooier dan de aanzienlijke maan en zijn geadeld licht,
mooier dan het gesternte, de beroemde orden van de nacht,
veel mooier dan het vurig optreden van een komeet
en tot iets veruit mooiers geroepen dan elke andere ster,
omdat jouw en mijn leven elke dag van haar afhangt- is de zon.
Mooie zon, die opgaat, haar werk niet heeft vergeten
en ten einde brengt, het mooist in de zomer, als een dag
aan de kusten verdampt, en gespiegeld zonder kracht de zeilen
glijden over je oog, tot je moe wordt, de afloop verkort.
Zonder zon neemt ook de kunst weer de sluier aan,
jij verschijnt me niet meer, en de zee en het zand,
geranseld door de schaduw, vlieden onder mijn ooglid.
Mooi licht, dat ons warm houdt, bewaart, en wonderbaar zorgt
dat ik weer zie en dat ik je weerzie!
Niets mooiers onder de zon dan onder de zon te zijn…
Niets mooiers dan de stok in het water te zien en de vogel boven
die zijn vlucht overweegt, en beneden de vissen, hun school,
gekleurd, gevormd, ter wereld gekomen met een zending van licht,
en de omtrek te zien, het vierkant van een veld, de duizendhoek van mijn land,
en de jurk die je aan hebt gedaan, en je jurk, klokkend en blauw!
Mooi blauw, waarin de pauwen slenteren en buigen,
blauw van de verten, van de geluksregionen met al het weer voor mijn gevoel,
blauw toeval aan de horizon! En mijn verrukte ogen
verwijden zich nog meer en schitteren, branden zich wond.
Mooie zon, die van het stof wel de allergrootste bewondering toekomt,
daarom zal ik niet vanwege de maan en de sterren en niet
omdat de nacht met kometen pronkt en in mijn zijn nar zoekt
maar vanwege jou alleen en weldra zonder einde en zozeer als nooit om iets
me beklagen om het onafwendbare verlies van mijn ogen.
Anneke Brassinga,
uit Verschiet,
de bezige Bij,2001
Wil
AAN DE ZON
Mooier dan de aanzienlijke maan en zijn geadeld licht,
mooier dan het gesternte, de beroemde orden van de nacht,
veel mooier dan het vurig optreden van een komeet
en tot iets veruit mooiers geroepen dan elke andere ster,
omdat jouw en mijn leven elke dag van haar afhangt- is de zon.
Mooie zon, die opgaat, haar werk niet heeft vergeten
en ten einde brengt, het mooist in de zomer, als een dag
aan de kusten verdampt, en gespiegeld zonder kracht de zeilen
glijden over je oog, tot je moe wordt, de afloop verkort.
Zonder zon neemt ook de kunst weer de sluier aan,
jij verschijnt me niet meer, en de zee en het zand,
geranseld door de schaduw, vlieden onder mijn ooglid.
Mooi licht, dat ons warm houdt, bewaart, en wonderbaar zorgt
dat ik weer zie en dat ik je weerzie!
Niets mooiers onder de zon dan onder de zon te zijn…
Niets mooiers dan de stok in het water te zien en de vogel boven
die zijn vlucht overweegt, en beneden de vissen, hun school,
gekleurd, gevormd, ter wereld gekomen met een zending van licht,
en de omtrek te zien, het vierkant van een veld, de duizendhoek van mijn land,
en de jurk die je aan hebt gedaan, en je jurk, klokkend en blauw!
Mooi blauw, waarin de pauwen slenteren en buigen,
blauw van de verten, van de geluksregionen met al het weer voor mijn gevoel,
blauw toeval aan de horizon! En mijn verrukte ogen
verwijden zich nog meer en schitteren, branden zich wond.
Mooie zon, die van het stof wel de allergrootste bewondering toekomt,
daarom zal ik niet vanwege de maan en de sterren en niet
omdat de nacht met kometen pronkt en in mijn zijn nar zoekt
maar vanwege jou alleen en weldra zonder einde en zozeer als nooit om iets
me beklagen om het onafwendbare verlies van mijn ogen.
Anneke Brassinga,
uit Verschiet,
de bezige Bij,2001
Wil
Geplaatst: 14 jun 2007 05:13 pm
Onweer in het moeras
Naast het vlakke gladde meer
blauw en roze als een maansteen
staat het rechte bos van riet,
elke halm een groene speer,
elke speer staat slank alleen
met een dun vernis van licht.
Licht en schaduw bewegen niet.
In de hemel hangen zware
violet gekleurde wolken.
Niets verraadt de gele schare
vogels, die het riet bevolken.
Dan splijt met een verblindend licht
De hemel open en slaat dicht
met een donderende slag….
Als in een donkre smederij
spatten uit het rieten bos
vonkenregens vogels los
een zwem van duizend vurige vlerken
stuift geel omhoog in ’t sombere zwerk en`
een ziedend hoog gezang breekt vrij.
Mijn hart werd plotseling wit en heet,
’t was of ik zelf werd omgesmeed.
Ik heb het angstig ondergaan
ik kwam er sterk en nieuw vandaan.
Maria Vasalis,
uit Parken en woestijnen,
uitgeverij van Oorschot
Wil
Onweer in het moeras
Naast het vlakke gladde meer
blauw en roze als een maansteen
staat het rechte bos van riet,
elke halm een groene speer,
elke speer staat slank alleen
met een dun vernis van licht.
Licht en schaduw bewegen niet.
In de hemel hangen zware
violet gekleurde wolken.
Niets verraadt de gele schare
vogels, die het riet bevolken.
Dan splijt met een verblindend licht
De hemel open en slaat dicht
met een donderende slag….
Als in een donkre smederij
spatten uit het rieten bos
vonkenregens vogels los
een zwem van duizend vurige vlerken
stuift geel omhoog in ’t sombere zwerk en`
een ziedend hoog gezang breekt vrij.
Mijn hart werd plotseling wit en heet,
’t was of ik zelf werd omgesmeed.
Ik heb het angstig ondergaan
ik kwam er sterk en nieuw vandaan.
Maria Vasalis,
uit Parken en woestijnen,
uitgeverij van Oorschot
Wil
Geplaatst: 14 jun 2007 05:18 pm
Vorst
Kan landschap winter overleven-
kou zover het oog reikt, niets
verbeeld in wit en sneeuw. Hou op,
zo lang passé. Of doet die sneeuwpop mee
met nieuw tot leven wekken van
warmte, weggesleten door de vorst.
Marjoleine de Vos,
uit Kat van sneeuw,
uitgeverij van Oorschot
Wil
Vorst
Kan landschap winter overleven-
kou zover het oog reikt, niets
verbeeld in wit en sneeuw. Hou op,
zo lang passé. Of doet die sneeuwpop mee
met nieuw tot leven wekken van
warmte, weggesleten door de vorst.
Marjoleine de Vos,
uit Kat van sneeuw,
uitgeverij van Oorschot
Wil
Geplaatst: 14 jun 2007 05:32 pm
Na de storm
Na de storm
sprak ik niet meer tegen mijzelf,
besloot mijzelf volkomen te vergeten.
Soms begon ik nog gedachteloos met ‘Ik..’,
hield mijn adem in,
sprak niet verder meer.
Ah, wat een weelde, ik was uit mijn geheugen
verdwenen!
Het riet ruiste en steeds breder
Vloeide het water, steeds kalmer, trager,
Tussen de weilanden door
na de storm.
Toon Tellegen,
uit Mijn Winter , 1987
Wil
Na de storm
Na de storm
sprak ik niet meer tegen mijzelf,
besloot mijzelf volkomen te vergeten.
Soms begon ik nog gedachteloos met ‘Ik..’,
hield mijn adem in,
sprak niet verder meer.
Ah, wat een weelde, ik was uit mijn geheugen
verdwenen!
Het riet ruiste en steeds breder
Vloeide het water, steeds kalmer, trager,
Tussen de weilanden door
na de storm.
Toon Tellegen,
uit Mijn Winter , 1987
Wil
.
Geplaatst: 14 jun 2007 08:50 pm
Het is inderdaad erg mooi, Wil, vooral de laatste strofe!
Maar ook Anneke Brassinga's gedicht over de zon spreekt me erg aan.
Wat ik niet goed begrijp: in de tweede regel: de beroemde orden van de nacht. Staat het er werkelijk zo? Ik begrijp niet wat ze bedoelt.
Tiba.
Het is inderdaad erg mooi, Wil, vooral de laatste strofe!
Maar ook Anneke Brassinga's gedicht over de zon spreekt me erg aan.
Wat ik niet goed begrijp: in de tweede regel: de beroemde orden van de nacht. Staat het er werkelijk zo? Ik begrijp niet wat ze bedoelt.
Tiba.
Geplaatst: 14 jun 2007 09:47 pm
Regen
Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.
Willem M. Roggeman
"Gedichten '57 '70"
Standaard uitgeverij, 1972
Tiba.
P.S. Dit gedicht stond al bij W. Roggeman
Regen
Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
Daarom streel ik de regen.
Daarom sla ik de zon.
Willem M. Roggeman
"Gedichten '57 '70"
Standaard uitgeverij, 1972
Tiba.
P.S. Dit gedicht stond al bij W. Roggeman
Geplaatst: 15 jun 2007 05:45 am
Mooier dan de aanzienlijke maan en zijn geadeld licht,
mooier dan het gesternte, de beroemde orden van de nacht,
Ik denk dat orden slaat op het geadeld licht.
een ridderorde, Orde van de nederlandse leeuw enz.
zie http://www.lintjes.nl/
De maan en het gesternte zijn de beroemde edelen van de nacht
Dettie
Mooier dan de aanzienlijke maan en zijn geadeld licht,
mooier dan het gesternte, de beroemde orden van de nacht,
Ik denk dat orden slaat op het geadeld licht.
een ridderorde, Orde van de nederlandse leeuw enz.
zie http://www.lintjes.nl/
De maan en het gesternte zijn de beroemde edelen van de nacht
Dettie
Geplaatst: 15 jun 2007 08:06 am
Ha Dettie, ik zat er gisteravond nog op te broeden en kwam een beetje in jouw richting uit: ik dacht aan orden in 'kloosterorden".
Maar ja, je hebt gelijk: ridderorde past natuurlijk beter in combinatie met "aanzienlijk" en "geadeld". dat had ik nog niet door
.
Dat ik daar niet opgekomen ben :wink: !
Zon en maan zijn de ridderorden van de nacht: dat zal het zijn.
Tiba.
Ha Dettie, ik zat er gisteravond nog op te broeden en kwam een beetje in jouw richting uit: ik dacht aan orden in 'kloosterorden".
Maar ja, je hebt gelijk: ridderorde past natuurlijk beter in combinatie met "aanzienlijk" en "geadeld". dat had ik nog niet door
.
Dat ik daar niet opgekomen ben :wink: !
Zon en maan zijn de ridderorden van de nacht: dat zal het zijn.
Tiba.
Geplaatst: 16 jun 2007 10:10 am
Het Onweer
Verscholen in de holle wilgenstam
zie ik de bliksem zigzaggen in de rivier.
De donder schudt het land.
Ik ben doorweekt tot op de huid
en mateloos gelukkig- tot de kern
des harten.
Uit de vochte stomp
met lichtend mos komt geur van kistenhout.
En plotseling zie ik mijzelf gestrekt;
de vinger draagt de ring nog, al het andere
siddert tot helle as.
-En schreeuwend ontstijgt
het adelaarsjong.
Ida Gerhardt,
uit De Hovenier (1961)
Wil
Het Onweer
Verscholen in de holle wilgenstam
zie ik de bliksem zigzaggen in de rivier.
De donder schudt het land.
Ik ben doorweekt tot op de huid
en mateloos gelukkig- tot de kern
des harten.
Uit de vochte stomp
met lichtend mos komt geur van kistenhout.
En plotseling zie ik mijzelf gestrekt;
de vinger draagt de ring nog, al het andere
siddert tot helle as.
-En schreeuwend ontstijgt
het adelaarsjong.
Ida Gerhardt,
uit De Hovenier (1961)
Wil
Geplaatst: 16 jun 2007 10:14 am
De regen
Ik was niet van plan aan je te denken
maar ik had geen rekening gehouden met de regen,
en zelfs nu denk ik eigenlijk niet aan jou,
maar aan de regen,
aan alle kleuren grijs van de regen,
en het begin en het eind van de regen,
ik weet alles van de regen,
nu.
Toon Tellegen,
uit Mijn winter (1987),
uitgeverij Querido
Wil
De regen
Ik was niet van plan aan je te denken
maar ik had geen rekening gehouden met de regen,
en zelfs nu denk ik eigenlijk niet aan jou,
maar aan de regen,
aan alle kleuren grijs van de regen,
en het begin en het eind van de regen,
ik weet alles van de regen,
nu.
Toon Tellegen,
uit Mijn winter (1987),
uitgeverij Querido
Wil
Geplaatst: 16 jun 2007 10:36 am
Ja he, vond ik ook.
Ik zat net dat gedicht van Roggeman nog eens over te lezen,
dat is ook erg mooi....
de regen die gaat ademhalen en verliefd gaat worden....prachtig.
Wil
Ja he, vond ik ook.
Ik zat net dat gedicht van Roggeman nog eens over te lezen,
dat is ook erg mooi....
Ik geloof niet in de werkelijkheid.
Ik geloof in mijn droom:
dat alles eenmaal leven moet,
ook de stenen, de huizen,
de aarde aan mijn schoenen.
Ik geloof dat ook de regen
eens zal ademhalen
en verliefd worden.
de regen die gaat ademhalen en verliefd gaat worden....prachtig.
Wil
Geplaatst: 16 jun 2007 11:11 am
Elk onweer is de woede
Van een god die weent.
De vader slaat
Uit onmacht.
De heerseres
Huilt van genot.
Ha, eenmaal een onweer dat wenend
De schuldigen vernietigt...
Maar de wind daarna
Radeloos over de aarde.
Ben Cami
uit: Gedichten 1954-1983,
Manteau, Antwerpen 1984
Tiba.
Elk onweer is de woede
Van een god die weent.
De vader slaat
Uit onmacht.
De heerseres
Huilt van genot.
Ha, eenmaal een onweer dat wenend
De schuldigen vernietigt...
Maar de wind daarna
Radeloos over de aarde.
Ben Cami
uit: Gedichten 1954-1983,
Manteau, Antwerpen 1984
Tiba.
Geplaatst: 16 jun 2007 03:14 pm
Weerterminologie is heel interessant bij de weergave van gevoelens. Dit blijkt duidelijk uit dit gedicht van Ben Cami.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
tiba schreef:
Elk onweer is de woede
Van een god die weent.
De vader slaat
Uit onmacht.
De heerseres
Huilt van genot.
Ha, eenmaal een onweer dat wenend
De schuldigen vernietigt...
Maar de wind daarna
Radeloos over de aarde.
Ben Cami
uit: Gedichten 1954-1983,
Manteau, Antwerpen 1984
Tiba.
Weerterminologie is heel interessant bij de weergave van gevoelens. Dit blijkt duidelijk uit dit gedicht van Ben Cami.
Rutger
_________________
Geduld, eenvoud en mededogen (Tao).
http://blog.seniorennet.be/mijn_boekenhoekje
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 25 gasten