Geplaatst: 01 okt 2004 10:43 am
Vertrek van dochters
Ze moesten inderdaad gaan, ik had het gezien
aan hun gezichten die langzaam veranderden
van die van kinderen in die van vrienden,
van die van vroeger in die van nu.
En gevoeld en geroken als ze me kusten,
een huid en een haar die niet meer voor mij
waren bedoeld, niet zoals vroeger,
toen we de tijd nog hadden.
Er was in ons huis een wereld van verlangen,
geluk, pijn en verdriet gegroeid, in hun
kamers waarin ze verzamelden wat ze mee
zouden nemen, hun herinneringen.
Nu ze weg zijn kijk ik uit hun ramen en zie
precies datzelfde uitzicht, precies die
zelfde wereld van twintig jaar her,
toen ik hier kwam wonen.
Rutger Kopland
uit: Dit Uitzicht
Van Oorschot 1982
Dettie
Gedichten over het kind *
Gedichten over het kind *
Laatst gewijzigd door Dettie op Di Feb 24, 2009 16:17, 1 keer totaal gewijzigd.
Geplaatst: 01 okt 2004 06:30 pm
Dit is zo precies wat ik voel en voelde toen twee van mijn drie dochters het huis uit gingen. Natuurlijk kan ik het niet zo verworden, en zie, dat doet Rutger Kopland voor mij. En ik voelde dat het goed was. Niet meteen maar toch!
Dit is een van mijn favoriete gedichten en de dichter doet er niet veel voor onder. Prachtig, bedankt voor de herinnering, Dettie
Lizzy
Dit is zo precies wat ik voel en voelde toen twee van mijn drie dochters het huis uit gingen. Natuurlijk kan ik het niet zo verworden, en zie, dat doet Rutger Kopland voor mij. En ik voelde dat het goed was. Niet meteen maar toch!
Dit is een van mijn favoriete gedichten en de dichter doet er niet veel voor onder. Prachtig, bedankt voor de herinnering, Dettie
Lizzy
Geplaatst: 01 okt 2004 11:16 pm
Er geuren aldoor
Er geuren aldoor kinderen in mijn
hoofd
en uit mijn ogen vol met kinderogen
ontspringt een bloesemtwijg
lijnen kunnen zo vloeiend zijn
toch is de avond zwaar
zwangere vrouwen droegen ook vandaag hun last
de lippen van de minnaars bloeden
en de eenzamen hebben weer verloren
ik zou willen een poppenkast zijn
de kinderen met lappenpoppen laten spelen
in mijn huis
ze zouden haha zeggen
en de wolf zou verliezen
we zouden weer in fantasie geloven
Cathy Mara
uit: Gedichten van vroeger, 1986
Tiba.
Er geuren aldoor
Er geuren aldoor kinderen in mijn
hoofd
en uit mijn ogen vol met kinderogen
ontspringt een bloesemtwijg
lijnen kunnen zo vloeiend zijn
toch is de avond zwaar
zwangere vrouwen droegen ook vandaag hun last
de lippen van de minnaars bloeden
en de eenzamen hebben weer verloren
ik zou willen een poppenkast zijn
de kinderen met lappenpoppen laten spelen
in mijn huis
ze zouden haha zeggen
en de wolf zou verliezen
we zouden weer in fantasie geloven
Cathy Mara
uit: Gedichten van vroeger, 1986
Tiba.
Geplaatst: 07 okt 2004 12:08 pm
De titel van dit gedicht kwam direct in mij op bij het lezen van het maandthema. Een schitterend, intens sonnet van E. du Perron.
Het kind dat wij waren
E. du Perron
Wij leven 't heerlijkst in ons vèrst verleden:
de rand van het domein van ons geheugen,
de leugen van de kindertijd, de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.
Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,
van moeders nachtzoen en parfums in vleugen,
zuiverste bron van weemoed en verheugen
verwondering en teêrste vriendelijkheden
Het is het liefst portret aan onze wanden,
dit kind in diepe schoot of wij handen,
met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.
't Eenzame kleine kind, zelf langverdwenen
dat wij zo fel en reedloos soms bewenen
tussen de dode heren en mevrouwen.
Uit: 'Parlando'
(A.A.M. Slot, Rijswijk, 1930).
Wouter
De titel van dit gedicht kwam direct in mij op bij het lezen van het maandthema. Een schitterend, intens sonnet van E. du Perron.
Het kind dat wij waren
E. du Perron
Wij leven 't heerlijkst in ons vèrst verleden:
de rand van het domein van ons geheugen,
de leugen van de kindertijd, de leugen
van wat wij zouden doen en nimmer deden.
Tijd van tinnen soldaatjes en gebeden,
van moeders nachtzoen en parfums in vleugen,
zuiverste bron van weemoed en verheugen
verwondering en teêrste vriendelijkheden
Het is het liefst portret aan onze wanden,
dit kind in diepe schoot of wij handen,
met reeds die donkre blik van vreemd wantrouwen.
't Eenzame kleine kind, zelf langverdwenen
dat wij zo fel en reedloos soms bewenen
tussen de dode heren en mevrouwen.
Uit: 'Parlando'
(A.A.M. Slot, Rijswijk, 1930).
Wouter
Geplaatst: 09 okt 2004 07:57 am
Antonetta Eilers heeft het geschilderd en dat haal ik van internet.
Zoeken, zoeken, zoeken tot je wat passends vindt.
Onderstaand een link naar de website van Antonetta Eilers
http://www.antonetterette.nl/
Dettie
Antonetta Eilers heeft het geschilderd en dat haal ik van internet.
Zoeken, zoeken, zoeken tot je wat passends vindt.
Onderstaand een link naar de website van Antonetta Eilers
http://www.antonetterette.nl/
Dettie
Geplaatst: 11 okt 2004 12:19 pm
Aan tafel
Mam geeft mij een mep omdat mijn
kleine broertje te ver weg zit.
Hij kwam weer te laat voor het eten,
maar bracht wel zelfgeplukt onkruid
mee voor in een vaas. Zo'n joch
van zes, dat al precies weet hoe
een moeder moet. Hij, het mooiste
zoontje, zit tegenover haar; ze wil
hem in haar ogen - de lelijke zoon
moet in de buurt van haar handen.
Mijn zusje heeft daarvan geen last.
Zij pikt een worteltje alvast.
Ted van Lieshout
Uit: Och, ik elleboog me er wel doorheen,
Leopold 1988
(ook geplaatst bij het forumitem Ted van Lieshout)
Aan tafel
Mam geeft mij een mep omdat mijn
kleine broertje te ver weg zit.
Hij kwam weer te laat voor het eten,
maar bracht wel zelfgeplukt onkruid
mee voor in een vaas. Zo'n joch
van zes, dat al precies weet hoe
een moeder moet. Hij, het mooiste
zoontje, zit tegenover haar; ze wil
hem in haar ogen - de lelijke zoon
moet in de buurt van haar handen.
Mijn zusje heeft daarvan geen last.
Zij pikt een worteltje alvast.
Ted van Lieshout
Uit: Och, ik elleboog me er wel doorheen,
Leopold 1988
(ook geplaatst bij het forumitem Ted van Lieshout)
Geplaatst: 11 okt 2004 12:24 pm
Zomeravond
(Naar het Portugees)
Kindje, slaap maar, kindje,
't was ook zo warm deze dag.
In de schemer
zit nu een kleine egel
met zijn mooie stekels
eenzaam in het gras.
Het gras wacht op regen.
Geen takje beweegt er.
Luister naar de merel,
hoog op ons dak.
Avond vol verlangen.
De maan maakt zich klaar voor de nacht.
In de avondschemer
komt strakjes onze egel
nog een egel tegen,
liefkoost haar vacht.
Van ver wordt de merel
antwoord gegeven.
Morgen komt de regen
waar het gras op wacht.
Kindje, slaap maar, kindje,
in de avondschemer.
Hebt al slaap gekregen.
Slaap maar mijn schat.
Willem Wilmink
uit Verzamelde liedjes en gedichten .
Bert Bakker Amsterdam 1986
Zomeravond
(Naar het Portugees)
Kindje, slaap maar, kindje,
't was ook zo warm deze dag.
In de schemer
zit nu een kleine egel
met zijn mooie stekels
eenzaam in het gras.
Het gras wacht op regen.
Geen takje beweegt er.
Luister naar de merel,
hoog op ons dak.
Avond vol verlangen.
De maan maakt zich klaar voor de nacht.
In de avondschemer
komt strakjes onze egel
nog een egel tegen,
liefkoost haar vacht.
Van ver wordt de merel
antwoord gegeven.
Morgen komt de regen
waar het gras op wacht.
Kindje, slaap maar, kindje,
in de avondschemer.
Hebt al slaap gekregen.
Slaap maar mijn schat.
Willem Wilmink
uit Verzamelde liedjes en gedichten .
Bert Bakker Amsterdam 1986
Geplaatst: 12 jan 2005 08:38 am
Ik vond deze en vond het toch wel een erg mooi gedicht dus plaats ik het nog maar even bij dit thema.
HET MEISJE
Ben ik na jaren nog het kind gebleven
dat zich, door lente's toverlicht verblind,
liet vangen door de speelse voorjaarswind
als hoog boven haar hoofd de wolken dreven?
Ben ik nog steeds het argeloze kind
dat zich aan zon en wind kan overgeven?
Is het dezelfde band waarmee dit leven
mij aan een wereld vol geheimen bindt?
Weer laat ik door de voorjaarswind mij vangen,
weer dwaal ik als een kind door lentes land,
verblind van licht, met overbloosde wangen.
Maar 'k heb mijn onbevangenheid verpand-
diep in mij laait de vlam van het verlangen:
een vuur dat niet in kinderen ontbrandt.
Hanny Michaelis
Uit: Verzamelde gedichten
Van Oorschot 2006
Ik vond deze en vond het toch wel een erg mooi gedicht dus plaats ik het nog maar even bij dit thema.
HET MEISJE
Ben ik na jaren nog het kind gebleven
dat zich, door lente's toverlicht verblind,
liet vangen door de speelse voorjaarswind
als hoog boven haar hoofd de wolken dreven?
Ben ik nog steeds het argeloze kind
dat zich aan zon en wind kan overgeven?
Is het dezelfde band waarmee dit leven
mij aan een wereld vol geheimen bindt?
Weer laat ik door de voorjaarswind mij vangen,
weer dwaal ik als een kind door lentes land,
verblind van licht, met overbloosde wangen.
Maar 'k heb mijn onbevangenheid verpand-
diep in mij laait de vlam van het verlangen:
een vuur dat niet in kinderen ontbrandt.
Hanny Michaelis
Uit: Verzamelde gedichten
Van Oorschot 2006
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 31 gasten