Er zijn prachtige gedichten gemaakt over bomen. Dit onderwerp zat al lang in mijn hoofd. Het gedicht van Atze van Wieren bracht het weer naar boven. Nu dus daaraan begonnen
!
Groetjes. Tiba.
Gedichten over bomen
Gedichten over bomen
Geplaatst: 21 jan 2006 10:50 pm
Er zijn prachtige gedichten gemaakt over bomen. Dit onderwerp zat al lang in mijn hoofd. Het gedicht van Atze van Wieren bracht het weer naar boven. Nu dus daaraan begonnen !
Groetjes. Tiba.
Er zijn prachtige gedichten gemaakt over bomen. Dit onderwerp zat al lang in mijn hoofd. Het gedicht van Atze van Wieren bracht het weer naar boven. Nu dus daaraan begonnen
!
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 21 jan 2006 10:54 pm
BOOM
Ik heb mijn handen om jouw schors gelegd
en zacht bevoeld, zoals een blinde tast.
De diepe barsten in jouw bast betast,
het braille dat op stam is ingelegd.
Een oud verhaal dat hier geschreven staat,
hiërogliefen uit een verre tijd,
zo zorg'loos ooit de liefdesgod gewijd;
van altijd zomer spreekt dit stil dictaat.
Mijn vingertoppen raken haar gebied,
gaan langs haar naam, het half verweerde hart.
Ik maak me van je los, zo vreemd verward,
zoveel nog hier, alleen wij samen niet.
Atze van Wieren
Bekroond met de Concept Poezieprijs 2000.
Publieksprijs literair festival '100 jaar Sonsbeek'.
Opgenomen in verzamelbundel 'Als je weggaat'
Dettie
BOOM
Ik heb mijn handen om jouw schors gelegd
en zacht bevoeld, zoals een blinde tast.
De diepe barsten in jouw bast betast,
het braille dat op stam is ingelegd.
Een oud verhaal dat hier geschreven staat,
hiërogliefen uit een verre tijd,
zo zorg'loos ooit de liefdesgod gewijd;
van altijd zomer spreekt dit stil dictaat.
Mijn vingertoppen raken haar gebied,
gaan langs haar naam, het half verweerde hart.
Ik maak me van je los, zo vreemd verward,
zoveel nog hier, alleen wij samen niet.
Atze van Wieren
Bekroond met de Concept Poezieprijs 2000.
Publieksprijs literair festival '100 jaar Sonsbeek'.
Opgenomen in verzamelbundel 'Als je weggaat'
Dettie
Geplaatst: 22 jan 2006 11:27 am
DE HAZELAAR
Onverwacht mij tegen
in 't nog winters jaar
op de sprong der wegen
bloeit de hazelaar.
Tegen 't licht gehangen
slingertjes van goud;
aarzelend, bevangen
raak ik aan het hout.
Trillend dwaalt van boven
't fijne wolken los;
en met bloei bestoven
in het naakte bos
blijf ik in een beven
teruggehouden staan,
en ik raak nog even
't donker stamhout aan.
Ida Gerhardt
Uit: Het Veerhuis
Verzamelde Gedichten, Amsterdam 1980
Karin
DE HAZELAAR
Onverwacht mij tegen
in 't nog winters jaar
op de sprong der wegen
bloeit de hazelaar.
Tegen 't licht gehangen
slingertjes van goud;
aarzelend, bevangen
raak ik aan het hout.
Trillend dwaalt van boven
't fijne wolken los;
en met bloei bestoven
in het naakte bos
blijf ik in een beven
teruggehouden staan,
en ik raak nog even
't donker stamhout aan.
Ida Gerhardt
Uit: Het Veerhuis
Verzamelde Gedichten, Amsterdam 1980
Karin
Geplaatst: 22 jan 2006 11:44 am
Nachtliedje
Er leeft een boom onder water,
een boom van wieling en stroming,
lichtgroen, in de diepte der zeeën;
hij rijst omhoog als het tij komt,
en is er niet meer als het eb is.
Ik heb hem zien prijken bijtijden
bij Silf, als het heldere maan was.
Er leeft een boom onder water,
ik ken hem, hij is vol geheimen;
hij vouwt zich open in tuilen,
in loverstromen van bladeren.
Ik zìng niet voor groten der aarde,
ik zing voor simpelen en dwazen,
en voor kinderen als zij slapen gaan.
Ida Gerhard
Uit: Zeven maal om de aarde te gaan
Een keuze uit haar gedichten
door Gerrit Komrij, Athenaem – Polak & Van Gennep,
Amsterdam, 2003
Karin
Nachtliedje
Er leeft een boom onder water,
een boom van wieling en stroming,
lichtgroen, in de diepte der zeeën;
hij rijst omhoog als het tij komt,
en is er niet meer als het eb is.
Ik heb hem zien prijken bijtijden
bij Silf, als het heldere maan was.
Er leeft een boom onder water,
ik ken hem, hij is vol geheimen;
hij vouwt zich open in tuilen,
in loverstromen van bladeren.
Ik zìng niet voor groten der aarde,
ik zing voor simpelen en dwazen,
en voor kinderen als zij slapen gaan.
Ida Gerhard
Uit: Zeven maal om de aarde te gaan
Een keuze uit haar gedichten
door Gerrit Komrij, Athenaem – Polak & Van Gennep,
Amsterdam, 2003
Karin
Geplaatst: 22 jan 2006 05:57 pm
Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.
Of op de vensterbank gelegd,
op 't nachtkastje,
in eenrommeldoos.
De keukenla!
Ik heb nog nooit een reis gemaakt,
ik moest zo nodig wortel schieten.
Als iemand mij nou maar had opgeraapt,
er was niets aan de hand geweest,
ik was kastanjebruin geweest,
ik had geglansd, geglansd,
wat later was ik wat gaan rimpelen,
en dan, nou ja, maar nu,
nu moet ik onvrijwillig transformeren
en niet zo n beetje ook.
En steeds als ik zo ongeveer
gewend ben aan mijn nieuwe vorm,
steeds als ik zo min of meer
geaccepteerd heb
dat ik ben zoals ik ben,
dan ben ik alweer anders.
En als het nu zo was dat ik gekozen had
om zo te zijn, dat ik het wilde:
steeds een ring erbij,
zoveel soortgenoten aan mijn takken
in hun veilig stekelhuis,
zo anders dan ikzelf,
maar watweet ik het nog goed.
Ik heb het opgegeven
te zijn zoals ik ben.
Ik groei maar mee
met wie ik worden zal.
Af en toe hoor ik
Dat iemand zegt
Hoe mooi ik ben.
In mijn schaduw
gebeuren dingen
die de moeite waard zijn.
Tjitske Jansen,
uit het moest maar eens gaan sneeuwen.
Deze ook maar even hier neer gezet.
Wil
Als iemand mij nou maar
had opgeraapt
en in zijn zak gestopt
en daar gelaten had,
dat af en toe een hand mij vond,
voelde hoe zacht ik was
en dan weer losliet.
Of op de vensterbank gelegd,
op 't nachtkastje,
in eenrommeldoos.
De keukenla!
Ik heb nog nooit een reis gemaakt,
ik moest zo nodig wortel schieten.
Als iemand mij nou maar had opgeraapt,
er was niets aan de hand geweest,
ik was kastanjebruin geweest,
ik had geglansd, geglansd,
wat later was ik wat gaan rimpelen,
en dan, nou ja, maar nu,
nu moet ik onvrijwillig transformeren
en niet zo n beetje ook.
En steeds als ik zo ongeveer
gewend ben aan mijn nieuwe vorm,
steeds als ik zo min of meer
geaccepteerd heb
dat ik ben zoals ik ben,
dan ben ik alweer anders.
En als het nu zo was dat ik gekozen had
om zo te zijn, dat ik het wilde:
steeds een ring erbij,
zoveel soortgenoten aan mijn takken
in hun veilig stekelhuis,
zo anders dan ikzelf,
maar watweet ik het nog goed.
Ik heb het opgegeven
te zijn zoals ik ben.
Ik groei maar mee
met wie ik worden zal.
Af en toe hoor ik
Dat iemand zegt
Hoe mooi ik ben.
In mijn schaduw
gebeuren dingen
die de moeite waard zijn.
Tjitske Jansen,
uit het moest maar eens gaan sneeuwen.
Deze ook maar even hier neer gezet.
Wil
Geplaatst: 22 jan 2006 06:22 pm
En deze natuurlijk..even bij Kopland vandaan ook hier neer gezet....
Onder de appelboom
Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom
ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom
toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom
en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was
gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.
Rutger Kopland
uit: Geluk is gevaarlijk, een keuze uit de gedichten,
Rainbow Pocketboeken 1999
Wil
En deze natuurlijk..even bij Kopland vandaan ook hier neer gezet....
Onder de appelboom
Ik kwam thuis, het was
een uur of acht en zeldzaam
zacht voor de tijd van het jaar,
de tuinbank stond klaar
onder de appelboom
ik ging zitten en ik zat
te kijken hoe de buurman
in zijn tuin nog aan het spitten
was, de nacht kwam uit de aarde
een blauwer wordend licht hing
in de appelboom
toen werd het langzaam weer te mooi
om waar te zijn, de dingen
van de dag verdwenen voor de geur
van hooi, er lag weer speelgoed
in het gras en verweg in het huis
lachten de kinderen in het bad
tot waar ik zat, tot
onder de appelboom
en later hoorde ik de vleugels
van ganzen in de hemel
hoorde ik hoe stil en leeg
het aan het worden was
gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.
Rutger Kopland
uit: Geluk is gevaarlijk, een keuze uit de gedichten,
Rainbow Pocketboeken 1999
Wil
Geplaatst: 22 jan 2006 08:35 pm Onderwerp: Reageer met quote Bewerk/Verwijder dit bericht Meld post Verwijder dit bericht Bekijk het IP van deze gebruiker
Aan een boom
Soms kijk je door je smalle ogen
zo zomers of je door de blaadren kijkt,
twee smalle stukjes blauw, het lijkt
door ochtendnevel licht bevlogen.
Beweeg maar niet. Want wie kan het verdragen
wanneer een boom zijn wortelen verlaat
en dansen gaat?
ik niet. En toch, je bent gemaakt om te bewegen
in lange lijnen als een langzame muziek,
en dan weer stil te staan, omhoog, een slanke basiliek.
Daar kan ik beter tegen.
ik ben vanavond in de tuin gegaan.
De bloemen waren alle wit, de maan
had haar ontroerd. Ik heb een boom omhelsd.
Hij was niet groot, zijn bast was hard,
maar 'k voelde duidelijk het kloppen van een hart;
ik denk dat het alleen het mijne was.
Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras
en voelde me in 't paradijs gedreven.
Wie kan daar leven?
Maria Vasalis,
Vergezichten en Gezichten
Wil
Aan een boom
Soms kijk je door je smalle ogen
zo zomers of je door de blaadren kijkt,
twee smalle stukjes blauw, het lijkt
door ochtendnevel licht bevlogen.
Beweeg maar niet. Want wie kan het verdragen
wanneer een boom zijn wortelen verlaat
en dansen gaat?
ik niet. En toch, je bent gemaakt om te bewegen
in lange lijnen als een langzame muziek,
en dan weer stil te staan, omhoog, een slanke basiliek.
Daar kan ik beter tegen.
ik ben vanavond in de tuin gegaan.
De bloemen waren alle wit, de maan
had haar ontroerd. Ik heb een boom omhelsd.
Hij was niet groot, zijn bast was hard,
maar 'k voelde duidelijk het kloppen van een hart;
ik denk dat het alleen het mijne was.
Ik stond in het onzichtbare, natte en zware gras
en voelde me in 't paradijs gedreven.
Wie kan daar leven?
Maria Vasalis,
Vergezichten en Gezichten
Wil
Geplaatst: 22 jan 2006 08:39 pm
Jeetje, kijk ik even niet en dan staat het vol met bomengedichten!
De Ceder van Han Hoekstra is al tijden een van mijn lievelingsgedichten. Juist omdat er zo'n dubbele betekenis aan is. Helaas mag die niet geplaatst worden.
De rest moet ik nog allemaal even goed lezen.
Dettie
Jeetje, kijk ik even niet en dan staat het vol met bomengedichten!
De Ceder van Han Hoekstra is al tijden een van mijn lievelingsgedichten. Juist omdat er zo'n dubbele betekenis aan is. Helaas mag die niet geplaatst worden.
De rest moet ik nog allemaal even goed lezen.
Dettie
Geplaatst: 22 jan 2006 08:46 pm
De populier
Hij staat in een tuin in de stad,
alleen en verloren en groot,
met wuivende kruin, en ’t geruis
der winden door twijg en in blad,
dit lied van verlangen en nood,
is hoorbaar tot diep in het huis.
Ik zie hem des morgens door ’t raam
der keuken, bij ’t haastig ontbijt.
Zoals men zijn vrouw en zijn kind
begroet, noem ik hem bij zijn naam.
Hij wuift dan als waar’ hij verblijd,
die makker, mijn vennoot en vriend.
Nooit merkte ik dat hij was gegroeid,
ik zag hem altijd zoals nu:
eenvoudige boom, die, gezond,
slechts ééns, in het jaar, als hij bloeit,
zo gek doet als koning Ubu
en jong wordt en vriendelijk en blond.
Ik zal eerder doodgaan dan hij …
En als ik op ’t bed lig en snak
naar licht en naar lucht en – naar wat?
zal hij, onverschillig en blij,
het lied dat de dood in mij brak
nog voortzingen over de stad.
Jan van Nijlen (1884-1965)
Uit: verzamelde gedichten 1903-1964.
Amsterdam, 1964
Karin
De populier
Hij staat in een tuin in de stad,
alleen en verloren en groot,
met wuivende kruin, en ’t geruis
der winden door twijg en in blad,
dit lied van verlangen en nood,
is hoorbaar tot diep in het huis.
Ik zie hem des morgens door ’t raam
der keuken, bij ’t haastig ontbijt.
Zoals men zijn vrouw en zijn kind
begroet, noem ik hem bij zijn naam.
Hij wuift dan als waar’ hij verblijd,
die makker, mijn vennoot en vriend.
Nooit merkte ik dat hij was gegroeid,
ik zag hem altijd zoals nu:
eenvoudige boom, die, gezond,
slechts ééns, in het jaar, als hij bloeit,
zo gek doet als koning Ubu
en jong wordt en vriendelijk en blond.
Ik zal eerder doodgaan dan hij …
En als ik op ’t bed lig en snak
naar licht en naar lucht en – naar wat?
zal hij, onverschillig en blij,
het lied dat de dood in mij brak
nog voortzingen over de stad.
Jan van Nijlen (1884-1965)
Uit: verzamelde gedichten 1903-1964.
Amsterdam, 1964
Karin
Geplaatst: 22 jan 2006 11:21 pm
Onder de appelboom van Kopland
Dit is toch alweer zo'n prachtige Kopland.
ik heb alleen het einde van het gedicht gequoted, maar geheel het gedicht is genieten .
Groetjes. Tiba.
Onder de appelboom van Kopland
gelukkig kwam er iemand naast mij
zitten, om precies te zijn jij
was het die naast mij kwam
onder de appelboom, zeldzaam
zacht en dichtbij
voor onze leeftijd.
Dit is toch alweer zo'n prachtige Kopland.
ik heb alleen het einde van het gedicht gequoted, maar geheel het gedicht is genieten
.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 30 jan 2006 06:12 pm
maar deze van Kopland komt toch wel hoog in mijn top tien.
Is echt zo'n heerlijk gedicht, Wil.
En klinkt heel positief en hoopgevend.
Het moet niet altijd kommer en kwel zijn .
Dit gedicht mag voor mij op posters overal waar je maar komt te zien zijn .
Groetjes. Tiba.
maar deze van Kopland komt toch wel hoog in mijn top tien.
Is echt zo'n heerlijk gedicht, Wil.
En klinkt heel positief en hoopgevend.
Het moet niet altijd kommer en kwel zijn
.
Dit gedicht mag voor mij op posters overal waar je maar komt te zien zijn
.
Groetjes. Tiba.
Geplaatst: 01 feb 2006 03:50 pm
Appelboompjes
Op een recht, zwart kousenbeen,
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,
staan twee jonge appelbomen,
't witte bloed omhooggestegen,
vlinder/hoofden wijd omgeven
door hun aller/eerste dromen.
Met hun smalle voet in 't gras,
ingetogener en lomer
staan zij later in de zomer
na te peinzen hoe het was.
Voller wordend met de dagen,
vastgegroeid in 't ogenblik,
bestemd, mijn zustertjes, - als ik-
te wortlen, rijpen en vruchten te dragen.
Maria Vasalis,
uit de vogel Phoenix
Wil
Appelboompjes
Op een recht, zwart kousenbeen,
dunne rokjes opgeheven,
dansend in de vroege regen
en de tuin voor zich alleen,
staan twee jonge appelbomen,
't witte bloed omhooggestegen,
vlinder/hoofden wijd omgeven
door hun aller/eerste dromen.
Met hun smalle voet in 't gras,
ingetogener en lomer
staan zij later in de zomer
na te peinzen hoe het was.
Voller wordend met de dagen,
vastgegroeid in 't ogenblik,
bestemd, mijn zustertjes, - als ik-
te wortlen, rijpen en vruchten te dragen.
Maria Vasalis,
uit de vogel Phoenix
Wil
Geplaatst: 15 jun 2007 04:41 pm
Een boom schouwt altijd om zich heen,
Nooit keert hij in zichzelf,
Statig brengt hij de omgeving
Levenslang in kaart.
Een bloem is een wezen
Dat altijd half glimlacht,
Amper de wind gewaar wordt
En leeft van het licht.
Een bloem is de verbazing zelve.
Ben Cami
uit: Gedichten 1954-1983,
Manteau, 1984
Tiba.
Een boom schouwt altijd om zich heen,
Nooit keert hij in zichzelf,
Statig brengt hij de omgeving
Levenslang in kaart.
Een bloem is een wezen
Dat altijd half glimlacht,
Amper de wind gewaar wordt
En leeft van het licht.
Een bloem is de verbazing zelve.
Ben Cami
uit: Gedichten 1954-1983,
Manteau, 1984
Tiba.
En enkele van de bomengedichten staan op de site, zie
http://www.poezie-leestafel.info/gedichten-over-bomen
Dettie
http://www.poezie-leestafel.info/gedichten-over-bomen
Dettie
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 60 gasten