Andrella
Boven zijn stropdas staat de ambtenarenmond
voor alles open en de pruik is niet
van zijn hoofd weg te slaan: Andy geniet
van alles wat er leeft en beeft. Maar van
de nukken van een Yoko Ono heeft
hij niet terug. Die mix van Factory
en Rudolph Steiner luidt een nieuwe tijd
in waar in New York niet naar wordt gestreefd.
Beuys
Ook Joseph Beuys moet er niet veel van hebben.
Als ik hem tref op het station van Brühl,
luistert hij hoofdschuddend naar wat ik zeg,
terwijl hij in één hand de schroeven weegt
waarmee hij net de wereld heeft gelegd.
“Alles is kunst, allicht,” gromt de sjamaan
van Düsseldorf, “elk mens is kunstenaar.
Maar deze vrouw? Ik weet het niet, maak haar
dan maar president van Amerika.”
Licht
En “Nederland,” zegt hij, “had vroeger licht
zoals het nergens anders voorkomt, maar
dat is door polderij verloren. Nu
is Nederland gewoon een evenknie
van onze regio.” Het licht is er,
zeg, Midden-Europees, het onbepaald
soort licht waarin je Duitse broden haalt.
Niet iets wat Yoko zenuwachtig maakt.
Van achter de schoorsteen
Geen groene pruik. De ochtend strijkt in vol
ornaat voorbij. Andrella, op het dak,
kijkt uit over een jungle van antennes
en schoorstenen die roken in de zon.
Beneden, op de straat, lopen de jongens,
de handen in de zak: de nieuwe tijd
is aangebroken, die zoals altijd
de oude tijd is. Grijnzend rammelen
ze met een handvol muntjes voor de jukebox.
Ze gooien er twee in, voor Blue Suede Shoes
en Tutti Frutti, maar voordat die spelen,
zijn ze al weer verdwenen, echt ze barsten
van energie en creativiteit.
Andy voelt het tot heel diep in zijn buik.
De ochtend strijkt voorbij. Geen groene pruik.
Andrella
Terug naar “Thema's in de poëzie”
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 3 gasten