Cyclisme

Gedichten op thema
Jos
Berichten: 5
Lid geworden op: Do Mar 23, 2017 15:31

Cyclisme

Berichtdoor Jos » Wo Jan 10, 2018 15:00

Cyclisme

Koude kersenlippen

1.
In St. Python kwamen de renners langs
als een bemodderde zwerm bijen, samen-
geklonterd om de koningin. De brutaalsten
schreeuwden opdrachten rond. De hemel stond
naar regen. We applaudisseerden.

Op weg naar St. Quentin rustten ze uit.
Aten wat, praatten wat. Sommigen stapten
af om een achterwiel te inspecteren
of in de berm even te pissen en te dollen.

Bij de aankomst in Compiègne werd er door
vier of vijf man gesprint, de rest reed uit
en bleef daarna nog lang met lege ogen
in het publiek staan. In de verte werd
de winnaar op de mond gekust
door glimlachende meisjes.

2.
Geen lang leven hebben de wielrenners.
al rijden ze als engelen door het land,
de pedalen als vleugels aan de voeten,

geen lang leven hebben de wielrenners.
Al rijden ze als de wind langs de wegen
(we klappen enthousiast wanneer we ze
voorbij zien flitsen en roepen hun nummer;
ze kijken om en lachen hun tanden bloot) -

aan het eind, aan de finish kussen hen
de meisjes met ijskoude lippen, met
de koude kersenlippen van de dood.

TdF 1980, gewonnen door Joop Zoetemelk. De winnaar van de zesde etappe, Lille-Compiègne, was Jean-Louis Gauthier. De koningin was op dat moment Rudy Pevenage - die op 15 juni 2015 60 is geworden. De echte grote man was Bernard Hinault, die al drie etappes gewonnen had.

Met suizende banden

In de Alpes Maritimes
staken windvlagen op van demarrages

en tegendemarrages, en ontlaadden
zich kortstondige buien van irritatie.

Maar toen brak er een bleke zon door. Op
het asfalt tekent zich een koud gewemel

van schaduwen af. De eerste haarspeldbochten
openen zich. De remmen piepen, renners

gaan op pedalen staan en duiken schreeuwend
de steile piste af, naar waar beneden,

ver weg, ver weg, eeuwige lente heerst en
het bleekblauwe nirwana van de zee.

***
(Met suizende banden, en derailleurs
die onheilspellend ratelen en tikken,

langs muren van mediterrane tuinen
vol wanstaltige vruchten, tot ze over

de promenade stromen. Wandelaars,
leunend op stokken, kijken ongelovig

hoe ze de zee in waden, schreeuwend, dringend,
en met de fietsen hoog boven hun hoofden.)

Parijs-Nice 1988 werd gewonnen door Sean Kelly, die ook de slotetappe op zijn naam bracht. Ronan Pensec werd tweede op 8 seconden.


Klinkende munt

Tdf 2009

Tussen de dramaverslaafden
van het peloton stuurt hij
met één hand en hij plukt
verstrooid aan zijn neus.

Drama kan hij missen als kiespijn,
denkt hij, en van de zouteloze
grappen van andere ploegen
verstaat hij geen woord.

Lance Armstrong.
Van het lawaaiige licht
van de ochtend tot de benauwdheid
van de middag, de hele dag,

tot het naspel, wanneer hij,
als klinkende munt, tussen de kisten
reserveonderdelen, officials
te woord staat en shit-journalisten.

Giro

Fuggitivi
Even staan ze op de pedalen,
en kijken wenkbrauwfronsend om zich heen,
maar er beweegt zich niets, ze zijn alleen

met zon en wind, het peloton heeft geen
belangstelling. Ze schreeuwen iets, ze schudden
het hoofd, dan buigen ze zich weer

over het stuur, en werken zich gelaten
door een wirwar heen van verlaten straten.

Wildvreemden
Op vijftig kilometer voor de finish:
ze stromen over het ei van een rotonde
en ze verspreiden zich als een

vlucht kraanvogels tussen de huizen.
Er zijn honderden mensen op de been,
met kranten zwaaiend, en met tasjes eten.

Maar de renners willen er niets van weten.
Ze staren als wildvreemden om zich heen.

Caserta
Wielrenners in een uitgestorven landschap.
Langs parken en fonteinen. Het paleis

erachter, doet zich ternauwernood open
of ze glippen al glimlachend naar binnen.

Hier zijn ze thuis. De toeclips klikken los,
ze slingeren hun fiets op het parket,

en lopen rond met stijve benen tussen
de rococo-spiegels en tussen het

tot op de draad versleten meubilair.

Giro d’Italia 2014

Trente ans après

Dertig jaar later is Hinault nog steeds
beleefd neerbuigend tegen Nederlanders.

Beseffen ze wel dat hij ze in ‘80
een Tour cadeau gedaan heeft? Interviewers

lachen verlegen, ze zijn te zeer fan,
ze zijn te zeer onder de indruk van
dat lef, die zware wenkbrauwen, dat Frans.

In werkelijkheid gaf Bernard Hinault in 1980 in de twaalfde etappe op met een knieblessure.

Hoe, waar, wanneer, met wie

Vlaggen en wimpels boven Yorkshire Moors,
de kijkers staan te schreeuwen en te dringen.
De renners kijken niet, verwikkeld als
ze altijd zijn in hun berekeningen.

Hoe ver nog? En hoe zijn de wegen? Waar
de hellingen, welke categorie?
Het koersboek staat hun nog maar vaag voor ogen.
Is er een aanval mogelijk? Wanneer?

Omgeven door de geur en kleur van het
publiek kijken ze grimmig op hun stuur,
waar hun wattages en hun hartslag en
hun bloeddruk digitaal staan aangegeven.

Waar slapen ze vanavond? En met wie?

Tour de France 2014

Is hier de finish
Clásica San Sebastián. Je kijkt,
als de verbinding weer verbroken is,
in arren moede naar wat flarden Tour.

Dan is er beeld. De vaste camera
laat de finale zien. De koers loopt met
een sisser af. Je ziet hoe Adam Yates
telefonerend over de meet komt.

Is hier de finish? Wat? Wint hij de koers?
Hoofdschuddend rijdt hij uit. Kort achter hem
de achtervolgers, kwaad over hun stuur
gebogen, grimmig, gefrustreerd, doodmoe.

Gestalten.
Wie?
Wat doet het er nog toe.

2015. Wat onder andere verborgen bleef was dat een motor koploper Greg van Avermaet van de weg reed. In 2016 won Bauke Mollema.

Op de Izoard

Voor de camera van NPO1:
El Pistolero groet Molléma.
Zijn pikzwarte glimlach flitst als vanouds.

Contador, voor de camera is hij
nog steeds bliksemsnel.

(Zo mooi: Molléma.
Met een kleine verschuiving van de klemtoon
toverde hij hem omhoog,

weg van het zweten en stampen,
weg van de regenachtige wegen
van Groningen, bemodderd na de oogst:

Molléma, een groot kampioen,
een onvergankelijke ster
aan het Spaanse firmament,

Bauke Molléma.)

TdF 2017, na een mislukte aanval in etappe 18

Spaans spreekt iedereen

Vuelta a España, 3-9-2017

Spervuur
Een spervuur van bidons en lege blikjes
boven het peloton, en boos geschreeuw
in alle talen, maar voorlopig niemand die
weg weet te sluipen uit deze lawaaiige bende,

weg weet te blijven. De roofvogels bidden
onaangedaan boven de strogele vlakte.

Tekens
Met tientallen staan ze te plassen
op een industrieterrein in Zuid-Spanje:
een duidelijk teken, het peloton
heeft zich erbij neergelegd.

Zwarte engelen aan de horizon.
Een kleine kopgroep, en nog een.
Ze manoeuvreren
tussen cipressen en cipressen,

Granada in, Granada uit. Hoog
op een toren staan mensen te juichen,
te dansen, onzeker, blij dat ze
toch nog gezien zijn.

Geen ijs, geen frites
Trentin, met een handgebaar
jaagt hij een Movistarrenner
weg van het raam
van zijn ploegleiderswagen.

‘Geef mij ook, ik heb dorst.’
‘De camera kijkt, ik wil drinken.’

Een Movistarrenner bij
de ploegleider van Quickstep.
Geen ijs, geen frites

voor wielrenners. Eerder
won hier Chris Horner
van wie sindsdien nooit
meer iemand heeft gehoord.

De straten zijn leeg
De renners slalommen door
de straten. De huizen zijn nieuw:
muurtjes en schuurtjes van
keramische baksteen
overal steigers, en de
kozijnen staan in de grondverf.

Uilenkasten en bijenlinten en
gevelbegroeiing voor beginners
ontbreken nog even en
het is zondag: de bouwvakkers
werken niet en de straten
zijn leeg. Maar het welvaartspeil
is hoog. En de communicatie
soepel, want Spaans spreekt iedereen.

Terug naar “Thema's in de poëzie”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 9 gasten