J.Slauerhoff (1898-1936) (ja)

Van Rim Sartori t/m Vrouwkje Tuinman
Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Wo Feb 25, 2009 16:16

Geplaatst: 25 mei 2008 07:09 pm

Odette

O dette, dat beduidt o schuld, en schuld
Beken ik, die haar schoonheid niet wou schenden,
Al hunkerde ik, van haar loom lijf vervuld,
Van 't oogenblik af dat haar blik mij trof.
Zij kwam vlak langs mij, glimlachte, maar dof
Staarde ik haar aan, zonder mij toe te wenden.

Toen kwam zij 's avonds om mij te verzoeken.
Niets was er tusschen ons, toch bleef ik staan;
Haar adem streelde mij, haar boezem zwoegde,
Zij was mij teeder willoos toegedaan.
Wat hield mij tegen? 'k Raakte haar niet aan,
Keerde mij om, keek door het raam en vloekte.

Waarom? Hoe komt het dat de eene vrouw
Die men vrij koel beziet toch wordt bezeten,
terwijl daarna 't genot verkeert in haat,
En dat een andre keer een andre vrouw
Waarop men levenslang zou zijn gebeten
Onaangeroerd langs de begeerte gaat?

Zij was gewillig - ik heb het niet gewild.
Haar beeld zal mij mijn verder leven plagen,
Verwijtend dat ik niet meer van haar had
Dan van 't spookbeeld der onbetreden stad
Dat in de verte van de hitte trilt,
Terwijl wij ver op stroom te laden lagen.

J. Slauerhoff
uit: In memoriam mijzelf. Een keuze uit de gedichten
Rainbow Essentials, Maarten Muntinga bv,
Amsterdam 2006

Tiba.
uit het item "raad de dichter" ook hier geplaatst

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Wo Feb 25, 2009 16:17

Geplaatst: 25 mei 2008 09:50 pm

Verwijtend dat ik niet meer van haar had
Dan van 't spookbeeld der onbetreden stad
Dat in de verte van de hitte trilt,
Terwijl wij ver op stroom te laden lagen.



Zou iemand dit mooier gezegd kunnen hebben?
En de rest van het gedicht is ook prachtig, Tiba.

Pieter

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Wo Feb 25, 2009 16:18

Geplaatst: 19 jun 2008 11:14 am

Brieven op zee


Gelezen worden ze ontelbre malen,
Al was de inhoud haast vooruit geweten,
Van ’t zelfde levensstof in alle talen
En op den duur tot op het woord versleten.

Toch weer ontvouwd, na ’t eenzaam avondeten,
Des nachts op wacht, te kooi en na ’t verhalen;
Voor hen die zooveel eenzaamheid verbeten
Is uit die letters leeftocht nog te halen.

Tusschen lieve en liefhebbende steeds staat er
Van kroost, huis, dorp en eiland weer ’t alleen
Bij trouw, geboorte en dood gevarieerd relaas.

Na tal van reizen is het of een waas
’t Bekende aan land omhult, men is alleen
En hoort bij ’t schip en houdt het met het water.

J. Slauerhoff (1898-1936)
Uit: Verzamelde Gedichten, Nijgh & Van Ditmar, 's-Gravenhage – Rotterdam, 6e druk 1961

Wie aan Slauerhoff denkt, denkt onmiddellijk aan exotische landen en onstuimige zeeën. Zijn reputatie is onwrikbaar: de dichter-scheepsarts die als vrijwillige banneling de eenzame ongebondenheid van de zee verkoos boven het huiselijke geluk, de ‘poète maudit’ die inspiratie vond bij dichters als Corbière en Rimbaud. In het sonnet 'Brieven op zee' schetst hij een helder, ontnuchterend beeld van het leven op een schip.

Lees de verdere toelichting bij meander http://klassiekegedichten.net/index.php?id=108

Toelichting geschreven door Michel Krott (dichter van de maand bij Leestafel geweest)

Dettie

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Wo Feb 25, 2009 16:19

Geplaatst: 29 sep 2008 05:13 am

BALLADE

Villon, Rimbaud, Verlaine, Du Plessys,
Verstooten, rein van roem, allen behoorend
In 't heilloos gilde der Poètes Maudits,
Sinds uitgeroeid, verstrooid, welhaast verloren-
Vergeeft dat een, door rampspoed achterhaald,
Om hulp roept, radeloos uw naam doet hooren,
Terwijl zijn leven zinkt, zijn zingen faalt,
Tot troost uw grooter lijden heeft gezworen.

Villon, clerc, vagebond, in stage veete
Met 't burgerdom, benard door zijn gebod,
Met boeven, lichtekooien saamgerot,
Alleen op 't punt van rijmen vol geweten,
Hij stierf van dorst bij klaatrende fonteinen,
Vond voor liefde ontucht, voor paleis een krot.
Zijn leven kende uitdagende refreinen:
Hij keerde de aard den rug toe van 't schavot.

Verlaine sleepte voort zijn lijdensketen
van zonde aan straf geschakeld zonder slot,
heeft den hem toegewezen tijd gesleten
in beurtgezang van lust en zucht naar God.
In de gevangenis, bij het stomp verkwijnen
in t dranklokaal, of op een kil terras,
voelde hij als wroeging vol verwondering schrijnen
waarom voor hem geen plaats op aarde was.

Rimbaud, op allen, ook zichzelf gebeten,
Als op de aartsvijand, strijdend tegen 't lot
Van den met spot gekroonden, smaad gesmeten,
Tusschen de menschen wild verdwaalden God,
Liep storm door steppen, steden en woestijnen,
Gevloekt, geschuwd door 't rechtgeaarde ras,
Leerde in verlatenheid en helsche pijnen
Dat er voor hem geen plaats op aarde was.

Du Plessys, door zijn oud verbond vergeten,
verzwegen, onderdrukt door t plomp complot
van intriganten, door de hunkering tot
luidruchtige en lucratieve roem bezeten,
ontbeerde stoïsch en verteerde in 't reine
heimwee naar 't onbereikbare Hellas.
Hij wist op hoge rhythmen weg te deinen
vanwaar voor hem geen plaats op aarde was.

Weet gij, die in hun geest nog moet verschijnen,
voor ramp te zijn geboren. Neemt dit lot
niet op U! Breekt de lier! Weet te verdwijnen.
Maakt uw bestaan dat nergens hoort weer vlot,
stroomafwaarts drijvend met de goede Lethe.
Geen lied meer. Geeft gehoor aan haar refrein.
over uw leven spoelt de vloed. Vergeten
zult ge eer dan echo's van nachtregens zijn.

J. Slauerhof (1898-1936) UIt: In memoriam mijzelf (1998)

Vooral de laatste zin vind ik mooi.
Met dank aan Manja voor de eerste drie strofen.
Pieter
_________________

"Hoed u voor de literatuur. Gebruik de woorden die het eerst bij je opkomen" J.P. Sartre

Molly
Berichten: 129
Lid geworden op: Ma Aug 03, 2009 19:59
Locatie: Utrecht

Berichtdoor Molly » Zo Aug 09, 2009 14:35

Mijn lief en ik hebben een Plint-poster aan de woonkamerwand hangen, maar een titelloos gedicht van J. Slauerhoff. Deze stamt nog uit onze verkeringstijd. :lol: Ik citeer:

Morgen rijd ik met bedwelmende bloemen naar je toe.
Ik wil niet lang wachten, eindelijk weten hoe
Je bent; de bloemen zullen je verraden.
Als je liefdeloos bent, zullen ze kwijnen en treuren;
Als je kwijnt van verlangen, heviger geuren;
Als je brandt van verlangen, hun knoppen scheuren
En jij in een groot gebaar al je gewaden.



Molly
~ Het is een kunst om de zee in een glas te vangen ~

(naar: Italo Calvino)

Dettie
Berichten: 10694
Lid geworden op: Do Jan 15, 2009 00:00
Contact:

Berichtdoor Dettie » Di Aug 11, 2009 15:28

Wat een romantisch verhaal!

Dettie


Terug naar “Gedichten S-T”

Wie is er online

Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 15 gasten