David Troch (ja)
David Troch (ja)
Poezie-Leestafel heeft toestemming van David Troch om zijn gedichten te plaatsen.
Maar geen hele bundels.
Dettie
Maar geen hele bundels.
Dettie
Geplaatst: 08 mrt 2006 08:27 am
Serveertip
zet de kachel af
en laat ijsblokjes hagelen op mijn rug.
brandmerk me maar,
kerf met je vingerlange nagels littekens in mijn huid
of tatoëer op mijn schouderblad
dat zinnetje van neruda in koningsblauwe inkt.
daar word ik vredig van,
al ril ik de ruggengraat uit mijn lijf,
al blijf ik schilferen tot ik alleen nog hoofdroos ben.
stil wil ik liggen,
mijn eigen lippen aan stukjes likken
en je zeggen in het spaans of portugees
dat ik nu wel aardbeien met champagne lust.
David Troch
uit Snoecks 2006.
Geplaatst door Jan S
Serveertip
zet de kachel af
en laat ijsblokjes hagelen op mijn rug.
brandmerk me maar,
kerf met je vingerlange nagels littekens in mijn huid
of tatoëer op mijn schouderblad
dat zinnetje van neruda in koningsblauwe inkt.
daar word ik vredig van,
al ril ik de ruggengraat uit mijn lijf,
al blijf ik schilferen tot ik alleen nog hoofdroos ben.
stil wil ik liggen,
mijn eigen lippen aan stukjes likken
en je zeggen in het spaans of portugees
dat ik nu wel aardbeien met champagne lust.
David Troch
uit Snoecks 2006.
Geplaatst door Jan S
Geplaatst: 03 nov 2006 05:38 pm
Zo schrijft zij een gedicht
het ene been over het andere
een voet die letters in de lucht
bedenkt, haar rug die meer
buigen gaat naargelang de
woorden minder zinnig zijn.
er zit poezie in elke porie
van haar vingertoppen, het
voelt kil en koud soms als
er kippenvel in kringetjes
langs haar dijen trekt.
haar lichaam onderdrukt
een schreeuw. iets van nee.
David Troch, uit het bundel Ontkroond
Jan S
Dit gedicht uit het item "raad de dichter" ook hier geplaatst. Tiba
Zo schrijft zij een gedicht
het ene been over het andere
een voet die letters in de lucht
bedenkt, haar rug die meer
buigen gaat naargelang de
woorden minder zinnig zijn.
er zit poezie in elke porie
van haar vingertoppen, het
voelt kil en koud soms als
er kippenvel in kringetjes
langs haar dijen trekt.
haar lichaam onderdrukt
een schreeuw. iets van nee.
David Troch, uit het bundel Ontkroond
Jan S
Dit gedicht uit het item "raad de dichter" ook hier geplaatst. Tiba
Geplaatst: 07 nov 2006 07:31 pm
Het volgende gedicht misschien:
Zogezegd
ze zou zeggen dat ik zwijgen moet
als ik al niet met mondjesmaat
aan het verdwijnen was.
ik doe het net zo oorverdovend
als de metro die in het donker dendert,
waarvan de bestuurder maar al te goed weet:
niet in elke tunnel schijnt er licht.
er flitst wat heen en weer
tussen halte a en halte b,
een veelvuldigheid van tijd.
daar hoeven we niet bij
stil te staan.
David Troch
Dit vind ik ook een leuke.
groetjes
Jan S
Het volgende gedicht misschien:
Zogezegd
ze zou zeggen dat ik zwijgen moet
als ik al niet met mondjesmaat
aan het verdwijnen was.
ik doe het net zo oorverdovend
als de metro die in het donker dendert,
waarvan de bestuurder maar al te goed weet:
niet in elke tunnel schijnt er licht.
er flitst wat heen en weer
tussen halte a en halte b,
een veelvuldigheid van tijd.
daar hoeven we niet bij
stil te staan.
David Troch
Dit vind ik ook een leuke.
groetjes
Jan S
Geplaatst: 05 jan 2007 07:36 pm
hij geeft zich zo graag als dichter uit
hoor hem nu toch,
de huichelaar.
hij waant zich dichter,
maar heeft nog nooit
in een gedicht
over de zee gerept.
hoe kan hij dan oprecht
de taal in het hart dragen?
in poëzie moet zo nu en dan
dat waanzinnig watertapijt
tegen een golfbreker
te pletter slaan,
dat hoort zo.
alleen zee staat symbool
voor de oneindigheid
die een mens
begrenst.
zolang hij dat niet vat,
drijven de wonderlijke
woorden van hem weg.
een dichter is pas dichter
als hij wel eens pootje baadt
in herinneringen aan het kind
dat schelpjes verzamelen
nog een hele sensatie
vindt.
David Troch
David Troch ontving op 6 september 2003, de tweede eervolle
vermelding in de Jeanne van de Putte prijs te Blankenberge
hij geeft zich zo graag als dichter uit
hoor hem nu toch,
de huichelaar.
hij waant zich dichter,
maar heeft nog nooit
in een gedicht
over de zee gerept.
hoe kan hij dan oprecht
de taal in het hart dragen?
in poëzie moet zo nu en dan
dat waanzinnig watertapijt
tegen een golfbreker
te pletter slaan,
dat hoort zo.
alleen zee staat symbool
voor de oneindigheid
die een mens
begrenst.
zolang hij dat niet vat,
drijven de wonderlijke
woorden van hem weg.
een dichter is pas dichter
als hij wel eens pootje baadt
in herinneringen aan het kind
dat schelpjes verzamelen
nog een hele sensatie
vindt.
David Troch
David Troch ontving op 6 september 2003, de tweede eervolle
vermelding in de Jeanne van de Putte prijs te Blankenberge
… zij zo
8. zo maakt zij eten klaar
zo meteen is hij er, kust me
op de mond, neemt me met al
zijn liefde vast. hij vraagt niet
eerst: wat eten we. zegt niet:
wat ruikt het lekker. zegt: wat
ruik je lekker, wat heb ik jou.
enzovoort. haar verbeelding vult
elk puntje in. ondertussen kruidt
ze de pasta met pesto, zet borden
klaar, wikt en weegt hoe ze: kies
jij de wijn. ze zucht, de liefde,
de man, zijn maag. ze ziet hem, ja.
David Troch
uit : laat[avond]taal,
Poëziecentrum, 2008
8. zo maakt zij eten klaar
zo meteen is hij er, kust me
op de mond, neemt me met al
zijn liefde vast. hij vraagt niet
eerst: wat eten we. zegt niet:
wat ruikt het lekker. zegt: wat
ruik je lekker, wat heb ik jou.
enzovoort. haar verbeelding vult
elk puntje in. ondertussen kruidt
ze de pasta met pesto, zet borden
klaar, wikt en weegt hoe ze: kies
jij de wijn. ze zucht, de liefde,
de man, zijn maag. ze ziet hem, ja.
David Troch
uit : laat[avond]taal,
Poëziecentrum, 2008
zo glijdt zij over ijs
als een veertje, als sneeuw die
lichtvoetig dwarrelt, sierlijk
draait ze de eerste letter van
haar naam, cirkelt dan die van
hem, schraapt daarna gene hart,
gene pijl, alleen die een na de
andere onleesbare letter in het
ijs, ze straalt. deze kou vindt
ze aangenaam, niet omdat wanten
verwarmen. omdat hij gehecht is
aan haar. en zij. nu ja. dat ze
weet, er zal geen scheve schaats.
David Troch
Uit: Laat(avond)taal
Poëziecentrum Gent 2008
Dit gedicht stond in Poëziekrant maart-april 2009. Daarin wordt uitgelegd dat het gedicht deel uit maakt van een cyclus (van 8 gedichten) getiteld "...zij zo". (Zie ook hierboven 'zo maakt zij eten klaar')
Elk gedicht begint met het woord zo.
De partner is een dichteres en de dichter legt telkens uit wat zij doet en hoe zij het doet.
Dit gedicht gaat over partnertrouw.
Persoonlijk houd ik niet van afgebroken regels in een gedicht. Bijv.
alleen die een na de
andere onleesbare letter in het
ijs, ze straalt.
Een enkele keer kan zo'n afbreking een extra accent op een woord of een betekenis van een woord leggen maar dat vind ik hier niet.
Toch is het gedicht zelf beeldend genoeg. Het begint liefdevol. Haar naam, zijn naam in het ijs. Mooi tafreel.
Maar... zij maakt geen hart met pijl om hun namen. Nee, ze gaat door met letters maken. Ze straalt.
Deze kou vindt ze aangenaam.
De winterse kou? Geniet ze van haar koelheid omdat ze geen hart maakt?
Ze weet dat hij gehecht is aan haar.
Ze weet dat er geen scheve schaats gereden zal worden...
Straalt ze daarom?
Dettie
als een veertje, als sneeuw die
lichtvoetig dwarrelt, sierlijk
draait ze de eerste letter van
haar naam, cirkelt dan die van
hem, schraapt daarna gene hart,
gene pijl, alleen die een na de
andere onleesbare letter in het
ijs, ze straalt. deze kou vindt
ze aangenaam, niet omdat wanten
verwarmen. omdat hij gehecht is
aan haar. en zij. nu ja. dat ze
weet, er zal geen scheve schaats.
David Troch
Uit: Laat(avond)taal
Poëziecentrum Gent 2008
Dit gedicht stond in Poëziekrant maart-april 2009. Daarin wordt uitgelegd dat het gedicht deel uit maakt van een cyclus (van 8 gedichten) getiteld "...zij zo". (Zie ook hierboven 'zo maakt zij eten klaar')
Elk gedicht begint met het woord zo.
De partner is een dichteres en de dichter legt telkens uit wat zij doet en hoe zij het doet.
Dit gedicht gaat over partnertrouw.
Persoonlijk houd ik niet van afgebroken regels in een gedicht. Bijv.
alleen die een na de
andere onleesbare letter in het
ijs, ze straalt.
Een enkele keer kan zo'n afbreking een extra accent op een woord of een betekenis van een woord leggen maar dat vind ik hier niet.
Toch is het gedicht zelf beeldend genoeg. Het begint liefdevol. Haar naam, zijn naam in het ijs. Mooi tafreel.
Maar... zij maakt geen hart met pijl om hun namen. Nee, ze gaat door met letters maken. Ze straalt.
Deze kou vindt ze aangenaam.
De winterse kou? Geniet ze van haar koelheid omdat ze geen hart maakt?
Ze weet dat hij gehecht is aan haar.
Ze weet dat er geen scheve schaats gereden zal worden...
Straalt ze daarom?
Dettie
Wie is er online
Gebruikers op dit forum: Geen geregistreerde gebruikers en 6 gasten