veranderen vertrouwde dingen. vroeg licht
vindt plots een vreemde onder het laken,
tast onwennig nieuwe vormen af, vlijt zich
neer als een verdwaalde kat op het kussen
ontwaakt ze, ontwart armen, benen, kust
je ogen open en of je koffie wilt of thee.
niet veel later sluipen ze naar binnen
op kousenvoeten, op badslippers eisen
rituelen hun plaats op, nestelen zich
in slaapkreukels, strijklijnen, vormen
karnemelkgordijnen in een glas. hoe zij
de krant leest, steeds halfweg een pagina
in haar koffie blaast verveelt je.
maar er is dit om te koesteren: je trage
hand over haar slaapwarme schouderblad,
een pink stap sprong langs moedervlekken
tussen haar benen in en uitademen en altijd
weer de hoop dat het genoeg is, dat jij
het bent, voor haar, genoeg.
Erwin Vogelezang
(gedicht in bewerking)
