takken aan komt draven
en daarmee op dit papier
of tegen mijn beeldscherm zwaait
zodat bladeren dit gedicht binnendwarrelen
bijt ik persoonlijk de strot af.
want ziek ben ik
van woorden die troost willen bieden
voor alles waar geen troost voor kan bestaan.
te moe vooral
om iedere ochtend bloot en bleek
weer als dezelfde jongen op te staan.
vergeet me liever even,
begraaf deze woorden in een ondiep graf
en leg jezelf daarnaast ter ruste.
mag ik bij je liggen? dan spreken we daar af
om pas te ontwaken als ook dit blad
volledig is vergaan.
want zou de dood te bedwingen zijn
met slechts enkele mooie regels
dan had ik die voor je geschreven.
ik weet het ook
hier staan ze niet,
vergeef me.
Erwin Vogelezang
uit: Bladluis
De Windroos gedichten
Uitg. Holland-Haarlem 2006
